آمیلوئیدوز گروهی از بیماری های نادر است که با تجمع غیرطبیعی پروتئین هایی به نام آمیلوئید در اندام ها و بافت های مختلف بدن مشخص می شود. این رسوبات می توانند منجر به اختلال در عملکرد و اختلال در تنظیم اندام های آسیب دیده شوند که به طور بالقوه باعث ایجاد عوارض تهدید کننده زندگی می شوند. آمیلوئیدوز یک بیماری پیچیده و چندوجهی است که بسته به نوع پروتئین آمیلوئید و اندام های درگیر، افراد را به روش های مختلفی تحت تاثیر قرار می دهد. هدف این مقاله ارائه یک مرور کلی از آمیلوئیدوز شامل علل، انواع، علائم، تشخیص، درمان و پیش آگهی آن است تا به بیماران و مراقبان کمک کند تا این بیماری معمایی را بهتر درک کنند.

بررسی اجمالی و طبقه بندی
آمیلوئیدوز ناشی از تا زدن و رسوب اشتباه پروتئین های خاص به ساختارهای نامحلول فیبریلار، معروف به آمیلوئید است. این رسوبات آمیلوئیدی می توانند در اندام های مختلف انباشته شوند و عملکرد طبیعی آنها را مختل کرده و منجر به تظاهرات بالینی فراوانی شوند.

انواع مختلفی از آمیلوئیدوز وجود دارد که بر اساس پیش سازهای پروتئینی که فیبرهای آمیلوئید را تشکیل می دهند طبقه بندی می شوند:

* آمیلوئیدوز اولیه (AL): شایع ترین شکل آمیلوئیدوز است که در آن آمیلوئید از پروتئین زنجیره سبک ایمونوگلوبولین مشتق می شود.

* آمیلوئیدوز ثانویه (AA): این نوع آمیلوئیدوز به عنوان عارضه ای از شرایط التهابی مزمن مانند آرتریت روماتوئید یا بیماری التهابی روده رخ می دهد و آمیلوئید از پروتئین آمیلوئید A سرم (SAA) تشکیل می شود.

* آمیلوئیدوز ارثی: ناشی از جهش در ژن‌های خاص است که منجر به تولید پروتئین‌های پیش‌ساز غیرطبیعی می‌شود که سپس تجمع کرده و رسوبات آمیلوئیدی را تشکیل می‌دهند. به عنوان مثال می توان به آمیلوئیدوز ترانس تیرتین (ATTR) و آمیلوئیدوز آپولیپوپروتئین A-I ارثی (APAI) اشاره کرد.

* آمیلوئیدوز نوع وحشی: در غیاب هر گونه محرک ژنتیکی یا التهابی شناخته شده به صورت پراکنده رخ می دهد و شامل رسوب ترانس تیرتین نوع وحشی (wt-ATTR) می شود.
اپیدمیولوژی و عوامل خطر
آمیلوئیدوز یک بیماری نادر است، با شیوع سالانه تقریباً 12 مورد در هر میلیون نفر در جمعیت عمومی. شیوع آمیلوئیدوز اولیه تقریباً 20 مورد در میلیون است، در حالی که آمیلوئیدوز ثانویه حدود 50 بیمار در هر میلیون را تحت تأثیر قرار می دهد. انواع ارثی و wt-ATTR نیز نادر هستند، با بروز از 1.5 تا 4.7 مورد در میلیون.

عوامل خطر آمیلوئیدوز بسته به نوع آن متفاوت است:

* آمیلوئیدوز اولیه: افراد مسن (میانگین سن در هنگام تشخیص حدود 65 سال) با سابقه بدخیمی های خونی مانند مولتیپل میلوما در معرض خطر بیشتری هستند.

* آمیلوئیدوز ثانویه: افراد مبتلا به اختلالات التهابی مزمن، به ویژه آرتریت روماتوئید و بیماری التهابی روده، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آمیلوئیدوز AA هستند.

* آمیلوئیدوز ارثی: سابقه خانوادگی بیماری، به ویژه در موارد ATTR و APAI، یک عامل خطر مهم است.

* ATTR نوع وحشی: سن بالاتر، جنس مذکر و تبار آفریقایی، لاتین یا اسکاندیناویایی با افزایش خطر ابتلا به آمیلوئیدوز wt-ATTR مرتبط است.
تظاهرات بالینی و تشخیص
آمیلوئیدوز می تواند اندام ها و سیستم های مختلف را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به طیف گسترده ای از علائم و نشانه ها شود. تظاهرات رایج عبارتند از:

* درگیری قلبی: تنگی نفس، خستگی، سنکوپ، نارسایی قلبی و آریتمی.

* درگیری کلیه: سندرم نفروتیک، آسیب حاد کلیه و بیماری مزمن کلیه.

* نوروپاتی: اختلالات حسی و حرکتی، اختلال عملکرد اتونومیک و زوال شناختی.

* درگیری دستگاه گوارش: سوء جذب، اسهال خونی و درد شکم.

* درگیری سایر اعضا: آمیلوئیدوز ماکولا، آمیلوئیدوز ریوی و نوروپاتی محیطی.
تشخیص آمیلوئیدوز معمولاً شامل ترکیبی از ارزیابی بالینی، آزمایش‌های آزمایشگاهی و مطالعات تصویربرداری است. ابزارهای تشخیصی کلیدی عبارتند از:

* بیوپسی: استاندارد طلایی برای تشخیص آمیلوئیدوز، شامل جمع‌آوری نمونه‌های بافتی از اندام‌های آسیب‌دیده، و به دنبال آن بررسی هیستوپاتولوژیک زیر میکروسکوپ نور پلاریزه برای تشخیص رسوبات مشخصه آمیلوئید است.

* مطالعات تصویربرداری: تصویربرداری رادیوگرافی، اکوکاردیوگرافی و پزشکی هسته ای ممکن است اطلاعات ارزشمندی در مورد درگیری اندام ها و شدت بیماری ارائه دهد.

* آزمایش خون و ادرار: الکتروفورز پروتئین سرم و ادرار، و همچنین تعیین کمیت سطح SAA، می تواند به شناسایی نوع آمیلوئیدوز و ارزیابی فعالیت بیماری کمک کند.

* آزمایش ژنتیک: در موارد مشکوک به آمیلوئیدوز ارثی، می توان آزمایش ژنتیک مولکولی را برای شناسایی جهش های ایجاد کننده بیماری انجام داد.
درمان و مدیریت
درمان آمیلوئیدوز به نوع، شدت و درگیری اندام بستگی دارد. به طور کلی، استراتژی های مدیریت را می توان به طور کلی به موارد زیر دسته بندی کرد:

به عنوان درمان آرتریت روماتوئید با داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)، می تواند به کنترل رسوب آمیلوئید کمک کند.

* شیمی درمانی: برای آمیلوئیدوز اولیه، استفاده از عوامل شیمی درمانی، مانند ملفالان و دگزامتازون، می تواند به سرکوب تولید زنجیره های سبک غیر طبیعی و کاهش پیشرفت بیماری کمک کند.

* درمان های اختصاصی اندام: درمان عوارض خاص عضو، مانند دیالیز یا پیوند کلیه، مدیریت نارسایی قلبی، یا حمایت از نوروپاتی محیطی، ممکن است برای بهبود نتایج بیمار ضروری باشد.

پیوند سلول های بنیادی خونساز (HSCT): در بیماران منتخب مبتلا به آمیلوئیدوز اولیه، HSCT اتولوگ یا آلوژنیک می تواند به بهبودی عمیق و بادوام دست یابد و بقای طولانی مدت را بهبود بخشد.

درمان‌های نادر مخصوص آمیلوئیدوز: برای انواع خاصی از آمیلوئیدوز ارثی، مانند مواردی که شامل جهش در ژن TTR است، درمان‌های هدفمند مانند تثبیت‌کننده‌های TTR (مانند تافامیدیس) یا خاموش‌کننده‌های TTR (مانند اینوترسن) می‌توانند به جلوگیری از تشکیل فیبریل‌های آمیلوئید کمک کنند. .
پیش آگهی و چشم اندازهای آینده
پیش آگهی آمیلوئیدوز بسته به نوع، مرحله و میزان درگیری اندام بسیار متفاوت است. به طور کلی، تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می تواند به طور قابل توجهی نتایج بیمار را بهبود بخشد. میانگین بقای آمیلوئیدوز اولیه درمان نشده حدود 13 ماه است، در حالی که بیماران تحت درمان ممکن است میانگین بقای 4-5 سال داشته باشند. بقای آمیلوئیدوز ثانویه متغیرتر است، زیرا به شرایط التهابی زمینه ای و پاسخ به درمان بستگی دارد.

در سال های اخیر، پیشرفت های قابل توجهی در درک و مدیریت آمیلوئیدوز انجام شده است. توسعه استراتژی‌های درمانی جدید، مانند داروهای هدف‌گیری TTR برای آمیلوئیدوز ارثی و عوامل شیمی‌درمانی جدیدتر برای آمیلوئیدوز اولیه، نویدبخش بهبود نتایج بیمار است. علاوه بر این، تحقیقات مداوم در مورد پاتوژنز آمیلوئیدوز و توسعه بیومارکرهای موثر برای تشخیص زودهنگام و نظارت بر پیشرفت بیماری ممکن است توانایی ما را برای مدیریت و درمان این بیماری پیچیده و چندوجهی افزایش دهد.

نتیجه

آمیلوئیدوز گروه متنوعی از بیماری‌ها است که با تجمع پروتئین‌های نادرست در اندام‌های مختلف مشخص می‌شود که منجر به طیف وسیعی از تظاهرات بالینی و عوارض می‌شود. درک کامل انواع مختلف، تظاهرات بالینی، رویکردهای تشخیصی و گزینه های درمانی برای بهینه سازی مراقبت از بیمار ضروری است. همانطور که دانش ما در مورد آمیلوئیدوز همچنان در حال تکامل است، امید است که بتوان درمان های جدیدتر و موثرتری را برای بهبود پیش آگهی و کیفیت زندگی افرادی که تحت تاثیر این شرایط چالش برانگیز قرار گرفته اند، توسعه داد.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

سرطان مغز استخوان
سرطان مغز استخوان نوعی سرطان است که در بافت اسفنجی داخل استخوان ها، جایی که سلول های خونی تولید می شود، منشأ می گیرد. شایع ترین انواع سرطان مغز استخوان شامل مولتیپل میلوما، لنفوم و لوسمی است. مولتیپل میلوما بر سلول های پلاسما اثر می گذارد که گلبول های سفید خون هستند که به مبارزه با عفونت ها و بیماری ها کمک می کنند. در مولتیپل میلوما، سلول های پلاسما سرطانی سلول های سالم را بیرون می رانند و باعث تخریب یا ضعیف شدن استخوان ها می شوند.

تشخیص
پزشکان می توانند با بررسی مقدار کمی مایع مغز استخوان با سوزن، سرطان مغز استخوان را بررسی کنند که می تواند تب یا عفونت را نشان دهد. در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر، نمونه‌برداری از مغز استخوان انجام می‌شود که در آن قطعه کوچکی از مغز استخوان از طریق یک سوزن بزرگ‌تر برداشته می‌شود. این تست ها عموما برای اکثر افراد ساده و بی خطر هستند.

درمان
درمان سرطان مغز استخوان به نوع سرطان، مرحله آن و عوامل دیگر بستگی دارد. درمان های اصلی عبارتند از:

شیمی درمانی (شیمی درمانی): پزشکان داروهای ضد سرطان را به بدن تزریق می کنند یا به صورت خوراکی تجویز می کنند.
ایمونوتراپی: این درمان به سیستم ایمنی بدن کمک می کند تا با سرطان مبارزه کند.
پیوند مغز استخوان (پیوند سلول های بنیادی): این درمان پزشکی سلول های سالم را جایگزین مغز استخوان بیمار می کند، چه از بدن خودش و چه از یک اهداکننده. پیوند سلول های بنیادی را می توان برای درمان انواع خاصی از سرطان، مانند لوسمی، میلوما، و لنفوم، و همچنین سایر بیماری های خونی و سیستم ایمنی که بر مغز استخوان تأثیر می گذارد، استفاده کرد.
پیوند مغز استخوان
پیوند مغز استخوان (BMT) یک درمان ویژه برای بیماران مبتلا به سرطان های خاص یا بیماری های دیگر است. این شامل گرفتن سلول‌هایی است که معمولاً در مغز استخوان (سلول‌های بنیادی) یافت می‌شوند، فیلتر کردن آنها و بازگرداندن آنها به بیمار. BMT را می توان برای موارد زیر استفاده کرد:

برای بیماری هایی مانند لوسمی، کم خونی آپلاستیک و کم خونی داسی شکل، مغز استخوان بیمار و فاقد عملکرد را با مغز استخوان سالم با عملکرد جایگزین کنید.
یک سیستم ایمنی جدید را بازسازی کنید که با لوسمی موجود یا باقیمانده یا سایر سرطان ها مبارزه می کند.
پس از دوزهای بالای شیمی درمانی و/یا پرتودرمانی، مغز استخوان را جایگزین کنید و عملکرد طبیعی آن را بازیابی کنید.
انواع پیوند سلول های بنیادی
دو نوع اصلی پیوند سلول های بنیادی وجود دارد:

پیوند اتولوگ: سلول های بنیادی برای پیوند اتولوگ از بدن خود بیمار می آیند.
پیوند آلوژنیک: سلول های بنیادی برای پیوند آلوژنیک از یک اهدا کننده می آیند.
میزان موفقیت و عوارض جانبی
موفقیت پیوند مغز استخوان به عوامل مختلفی مانند نوع سرطان، سلامت کلی بیمار و سازگاری سلول های بنیادی اهداکننده بستگی دارد. در برخی موارد، درمان ممکن است امکان پذیر باشد، در حالی که در برخی دیگر، بهبود یا کنترل سرطان بهترین نتیجه ممکن است. معاینات و آزمایشات منظم پس از پیوند برای نظارت بر وضعیت سلامت و سرطان بیمار ضروری است.

پیوند سلول های بنیادی می تواند عوارض جانبی و عوارضی مانند عفونت، بیماری پیوند در مقابل میزبان (در پیوندهای آلوژنیک) و آسیب اندام ایجاد کند. با این حال، روش های جدید به طور مداوم برای بهبود درمان و کاهش عوارض در حال توسعه است.

در نتیجه، سرطان مغز استخوان یک بیماری پیچیده و چالش برانگیز است. در حالی که درمان هایی مانند شیمی درمانی و ایمونوتراپی معمولا استفاده می شود، پیوند مغز استخوان می تواند گزینه مناسبی برای بیماران خاص باشد. مشورت با متخصصان پزشکی برای تعیین مناسب ترین اقدام بر اساس نوع خاص سرطان و شرایط فردی ضروری است.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

وقتی صحبت از غذاهای فوق العاده به میان می آید، کلم پیچ، اسفناج و کلم بروکلی اغلب توجه را به خود جلب می کنند. با این حال، کمین کردن در سایه آنها قهرمانی بی ادعا با انبوهی از مزایای تغذیه ای است: کلم. این سبزی برگ‌دار، یک شگفت‌انگیز چلیپایی، در اشکال و سایه‌های مختلف، از بنفش تیره گرفته تا سبز روشن می‌آید و تطبیق‌پذیری آشپزی آن به اندازه خواص سلامتی آن چشمگیر است. این مقاله به فواید بی شماری می پردازد که کلم ارائه می دهد و اینکه چرا باید در برنامه غذایی شما برجسته باشد.

مشخصات تغذیه ای کلم برگ

کلم سبزی کم کالری و سرشار از ویتامین ها، مواد معدنی و سایر مواد مغذی ضروری است. این منبع عالی از ویتامین K، ویتامین C و ویتامین B6 است و همچنین مقدار مناسبی از منگنز، فیبر غذایی، پتاسیم و فولات را تامین می کند. علاوه بر این، حاوی مقادیر کمتری کلسیم، منیزیم و آهن در میان سایر مواد مغذی است. این عناصر به طور هم افزایی برای کمک به سلامت و رفاه کلی کار می کنند.

سلامت دستگاه گوارش
کلم سرشار از فیبر غذایی است که برای حفظ سلامت دستگاه گوارش بسیار مهم است. فیبر به مدفوع حجیم می‌دهد، که نظم روده را تسهیل می‌کند و به جلوگیری از یبوست کمک می‌کند. علاوه بر این، کلم حاوی گلوکوزینولات است، ترکیباتی که ممکن است از سلامت پوشش معده حمایت کرده و خطر ابتلا به اختلالات گوارشی مختلف را کاهش دهد.

خواص آنتی اکسیدانی
کلم سرشار از آنتی اکسیدان هایی مانند ویتامین C و بتاکاروتن است و به مبارزه با استرس اکسیداتیو و کاهش خطر بیماری های مزمن کمک می کند. آنتی اکسیدان ها رادیکال های آزاد را خنثی می کنند که مولکول های ناپایداری هستند که می توانند باعث آسیب سلولی شوند. این عملکرد کلم نقش مهمی در محافظت از بدن در برابر شرایطی مانند بیماری قلبی و سرطان دارد.

اثرات ضد التهابی
التهاب مزمن علت اصلی بسیاری از بیماری ها از جمله آرتریت، بیماری قلبی و بیماری التهابی روده است. کلم حاوی چندین ماده مغذی ضد التهابی مانند سولفورافان و کامفرول است که ممکن است به کاهش التهاب در سراسر بدن کمک کند. گنجاندن کلم در رژیم غذایی شما می تواند راهی طبیعی برای مدیریت التهاب و درد ناشی از آن باشد.

سلامت قلب
کلم برای قلب مفید است. حاوی موادی به نام آنتوسیانین است که در کلم قرمز وجود دارد و با کاهش خطر بیماری قلبی مرتبط است. علاوه بر این، محتوای بالای فیبر می تواند با اتصال به اسیدهای صفراوی در سیستم گوارش، به کاهش سطح کلسترول کمک کند و باعث می شود بدن کلسترول بیشتری دفع کند.

مدیریت وزن
کلم یک موهبت برای کسانی است که به دنبال کاهش یا حفظ وزن هستند. تعداد کم کالری و محتوای فیبر بالا آن را به یک غذای سیرکننده تبدیل می کند که می تواند به کنترل گرسنگی و هوس کمک کند. این باعث می شود که مکملی ایده آل برای مدیریت وزن یا رژیم کاهش وزن باشد.

ایمنی را تقویت می کند
محتوای بالای ویتامین C موجود در کلم نه تنها به عنوان یک آنتی اکسیدان عمل می کند، بلکه سیستم ایمنی بدن را تقویت می کند و به بدن در مبارزه با عفونت ها کمک می کند. به عنوان یکی از اولین خطوط دفاعی در برابر بیماری، یک سیستم ایمنی قوی بسیار مهم است و کلم می‌تواند عاملی خوشمزه در تقویت آن باشد.

سلامت پوست
به لطف محتوای غنی ویتامین C، کلم به تولید کلاژن نیز کمک می کند که برای سلامت پوست ضروری است. کلاژن به سفت نگه داشتن پوست کمک می کند و ظاهر خطوط و چین و چروک را کاهش می دهد. علاوه بر این، آنتی اکسیدان های موجود در کلم ممکن است از آسیب پوست در برابر اشعه UV و آلودگی محافظت کنند.

پیشگیری از سرطان
تحقیقات نشان می دهد که گلوکوزینولات های موجود در کلم ممکن است خواص ضد سرطانی داشته باشند. این ترکیبات می توانند در بدن به ایزوتیوسیانات تبدیل شوند، که مواد شیمیایی شناخته شده برای مهار رشد سلول های سرطانی در انواع مختلف سرطان مانند سرطان سینه، روده بزرگ و پروستات هستند.

سلامت مغز
کلم، به ویژه انواع بنفش، سرشار از آنتوسیانین و ویتامین K است که نشان داده شده است که از عملکرد ذهنی و تمرکز حمایت می کند. این مواد مغذی می توانند به محافظت از اعصاب و افزایش شفافیت ذهنی کمک کنند و به طور بالقوه خطر ابتلا به بیماری های عصبی مانند آلزایمر را کاهش دهند.

نتیجه

کلم یک سبزی با مواد مغذی متراکم است که در مورد فواید سلامتی بسیار قوی است. تطبیق پذیری آن در آشپزخانه - از سالاد و سالاد گرفته تا غذاهای سرخ شده و غذاهای تخمیر شده مانند کلم ترش - به این معنی است که گنجاندن آن در رژیم غذایی شما آسان است. چه هدفتان بهبود هضم، کاهش التهاب، حمایت از سلامت قلب، مدیریت وزن یا به سادگی تقویت سیستم ایمنی بدن باشد، کلم افزودنی ارزشمند به برنامه غذایی شماست. دفعه بعد که در خواربارفروشی هستید، از کنار این نیروگاه سرسبز عبور نکنید. درعوض، آن را به دلیل فوق العاده غذایی که هست بشناسید و آن را به یک عنصر اصلی در کارنامه آشپزی خود تبدیل کنید. فواید آن نه تنها متعدد است، بلکه از نظر علمی نیز ثابت شده است، و کلم را نه تنها به یک انتخاب سالم، بلکه یک انتخاب هوشمندانه تبدیل می کند.

منبع مطلبی مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

اختلال دوقطبی، همچنین به عنوان بیماری شیدایی-افسردگی شناخته می شود، یک وضعیت سلامت روان است که با تغییرات خلقی شدید مشخص می شود. این نوسانات خلقی می تواند از دوره های پر انرژی و سرخوشی (شیدایی) تا احساس غم و ناامیدی (افسردگی) متغیر باشد. در این مقاله، انواع مختلف اختلال دوقطبی، علائم آن‌ها، تفاوت‌های بین علائم در مردان و زنان، نحوه بروز این بیماری در کودکان و نوجوانان و گزینه‌های درمانی مختلف را بررسی خواهیم کرد.

انواع اختلال دوقطبی:

اختلال دوقطبی I: این شدیدترین شکل اختلال دوقطبی است و با دوره های شیدایی که حداقل هفت روز طول می کشد و ممکن است با دوره های افسردگی همراه باشد مشخص می شود.

اختلال دوقطبی II: در این نوع، افراد دوره‌های شیدایی شدیدتری به نام هیپومانیا را تجربه می‌کنند که معمولاً مدت کوتاه‌تری دارند. دوره های افسردگی در اختلال دوقطبی II برجسته تر است.

اختلال سیکلوتیمیک: این یک نوع خفیف‌تر از اختلال دوقطبی است که در آن افراد دوره‌های متعددی از علائم هیپومانیک و افسردگی را در طول حداقل دو سال تجربه می‌کنند.

علائم اختلال دوقطبی:

دوره های شیدایی: در طول دوره شیدایی، افراد ممکن است علائمی مانند خلق و خوی بالا، افزایش انرژی، افکار مسابقه ای، کاهش نیاز به خواب، صحبت بیش از حد، تکانشگری، و درگیر شدن در رفتارهای مخاطره آمیز نشان دهند.

دوره های افسردگی: علائم یک دوره افسردگی شامل غم و اندوه مداوم، از دست دادن علاقه به فعالیت ها، تغییر در اشتها و الگوی خواب، خستگی، احساس گناه یا بی ارزشی، مشکل در تمرکز، و افکار مرگ یا خودکشی است.

تفاوت بین علائم در مردان و زنان:
در حالی که علائم اختلال دوقطبی به طور کلی در مردان و زنان مشابه است، تفاوت هایی مشاهده شده است. زنان تمایل بیشتری به تجربه دوره های افسردگی، دوچرخه سواری سریع (تغییر مکرر بین شیدایی و افسردگی) دارند و خطر ابتلا به اختلال دوقطبی II بیشتر است. از سوی دیگر، مردان اغلب علائم شیدایی شدیدتری از خود نشان می دهند و احتمال بیشتری برای تشخیص اشتباه اولیه افسردگی تک قطبی دارند.

اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان:
اختلال دوقطبی می تواند کودکان و نوجوانان را نیز تحت تاثیر قرار دهد، اگرچه تشخیص آن در این گروه سنی می تواند چالش برانگیز باشد. علائم در افراد جوان ممکن است شامل تحریک پذیری، تغییرات سریع خلق و خو، بیش فعالی، مشکل در تمرکز، رفتار بی پروا و تغییر در الگوهای خواب باشد. بسیار مهم است که والدین و مراقبان در صورت مشکوک بودن به اختلال دوقطبی در کودک خود از متخصص کمک بگیرند.

درمان اختلال دوقطبی:
اختلال دوقطبی یک بیماری مزمن است که نیاز به مدیریت طولانی مدت دارد. درمان معمولاً شامل ترکیبی از دارو، درمان و تغییرات سبک زندگی است. داروهایی مانند تثبیت کننده های خلق و خو، داروهای ضد روان پریشی و داروهای ضد افسردگی ممکن است برای کمک به تثبیت نوسانات خلقی تجویز شوند. روان درمانی، مانند درمان شناختی- رفتاری (CBT) و درمان متمرکز بر خانواده، می تواند به افراد در مدیریت علائم خود و توسعه راهبردهای مقابله ای کمک کند. علاوه بر این، اصلاح شیوه زندگی مانند ورزش منظم، حفظ رژیم غذایی سالم و خواب کافی در مدیریت اختلال دوقطبی ضروری است.

توجه به این نکته ضروری است که تجربه هر فرد با اختلال دوقطبی منحصر به فرد است و برنامه های درمانی ممکن است متفاوت باشد. برای تشخیص دقیق و رویکرد درمانی شخصی، مشورت با یک متخصص سلامت روان بسیار مهم است.

در نتیجه، اختلال دوقطبی یک وضعیت سلامت روان پیچیده است که با نوسانات خلقی شدید مشخص می شود. درک انواع مختلف اختلال دوقطبی، علائم آنها و تغییرات علائم بین جنسیت بسیار مهم است. تشخیص زودهنگام، تشخیص مناسب و یک برنامه درمانی جامع می‌تواند افراد مبتلا به اختلال دوقطبی را قادر سازد تا زندگی کاملی داشته باشند و در عین حال شرایط خود را به طور موثر مدیریت کنند.

ناخن های زرد پا می تواند باعث نگرانی باشد و می تواند نشان دهنده یک مشکل اساسی سلامتی باشد. در این مقاله، دلایل زردی ناخن‌های پا را بررسی می‌کنیم، گزینه‌های درمانی آن‌ها را بررسی می‌کنیم، نقش سن در بروز آن‌ها را تجزیه و تحلیل می‌کنیم و در مورد اینکه چگونه مشکلات پوستی می‌توانند بر آن‌ها تأثیر بگذارند، بحث خواهیم کرد.

دلایل زردی ناخن پا:
آ. عفونت‌های قارچی: شایع‌ترین علت زردی ناخن‌های پا، عفونت قارچی، به‌ویژه اونیکومیکوزیس است. قارچ ها در محیط های گرم و مرطوب رشد می کنند و ناخن های پا را مستعد عفونت می کنند. سایر علائم ممکن است شامل غلیظ شدن، خرد شدن و بوی بد باشد.
ب تروما یا آسیب: ضربه زدن به انگشت پا یا انداختن چیزی سنگین روی آن می تواند باعث ایجاد هماتوم شود که منجر به تغییر رنگ ناخن مایل به زرد می شود. این تغییر رنگ اغلب موضعی است و با رشد ناخن محو می شود.

ج. لاک ناخن و ناخن مصنوعی: استفاده طولانی مدت از لاک ناخن یا ناخن مصنوعی می تواند ناخن های پا را لک کند و در نتیجه ظاهری مایل به زرد ایجاد کند. این حالت معمولا موقتی است و زمانی که ناخن ها برای مدتی بدون رنگ باقی بمانند، فروکش می کند.

د سندرم ناخن زرد: بیماری نادری است که با ناخن‌های زرد که به آرامی رشد می‌کنند و ممکن است ضخیم یا منحنی شوند مشخص می‌شود. اغلب با مشکلات تنفسی یا لنفاوی همراه است.

گزینه های درمانی برای ناخن های زرد پا:
آ. داروهای ضد قارچ: برای عفونت های قارچی، داروهای ضد قارچی مانند کرم های موضعی، داروهای خوراکی یا لاک های دارویی ممکن است تجویز شوند. این درمان ها به از بین بردن قارچ و رشد ناخن های سالم کمک می کند.
ب دبریدمان ناخن: در موارد عفونت قارچی شدید یا ضخیم شدن ناخن ها، یک متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است دبریدمان ناخن را انجام دهد. این شامل کوتاه کردن، نازک کردن، یا برداشتن ناخن آسیب دیده برای تسهیل نفوذ داروهای ضد قارچ است.

ج. درمان های خانگی: برخی از افراد داروهای طبیعی مانند روغن درخت چای، خیساندن سرکه یا کرم های ضد قارچ بدون نسخه را ترجیح می دهند. اگرچه اینها ممکن است تسکین موقتی ایجاد کنند، اما به اندازه داروهای تجویزی موثر نیستند.

د اقدامات پیشگیری: برای جلوگیری از زرد شدن ناخن پا، بهداشت پا را رعایت کنید، از به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند حوله یا ناخن گیر خودداری کنید، کفش های تنفسی بپوشید و پاهای خود را خشک نگه دارید.

نقش سن در زردی ناخن پا:
سن به دلایل مختلفی می تواند نقش مهمی در ایجاد ناخن های زرد داشته باشد:
آ. کاهش گردش خون: با افزایش سن، گردش خون کاهش می یابد و منجر به کاهش اکسیژن و مواد مغذی به ناخن ها می شود. این امر می تواند باعث شکننده، ضخیم شدن و زرد شدن ناخن ها شود.

ب رشد کندتر ناخن: افزایش سن می تواند سرعت رشد و بازسازی ناخن را کاهش دهد. در نتیجه، رفع هرگونه تغییر رنگ یا آسیب به ناخن ممکن است مدت بیشتری طول بکشد.

ج. افزایش خطر ابتلا به عفونت های قارچی: افراد مسن اغلب سیستم ایمنی ضعیفی دارند که آنها را مستعد ابتلا به عفونت های قارچی می کند. این می تواند به رشد ناخن های زرد پا کمک کند.

چگونه مشکلات پوستی روی ناخن های زرد پا تأثیر می گذارد:
مشکلات پوستی می تواند بر ظاهر ناخن های پا تاثیر بگذارد. بیماری هایی مانند پسوریازیس یا اگزما می توانند باعث زردی، حفره دار شدن یا برآمدگی ناخن ها شوند. علاوه بر این، رطوبت یا تعریق مداوم به دلیل شرایط پوستی می‌تواند محیطی ایده‌آل برای عفونت‌های قارچی ایجاد کند که منجر به زرد شدن ناخن‌های پا می‌شود.
نتیجه:
ناخن های زرد پا می توانند ناشی از عوامل مختلفی از جمله عفونت های قارچی، ضربه، لاک ناخن یا بیماری های زمینه ای باشند. بسته به علت و شدت، گزینه های درمانی از داروهای ضد قارچ گرفته تا دبریدمان ناخن متغیر است. افزایش سن می تواند به دلیل کاهش گردش خون و رشد کندتر ناخن، باعث زرد شدن ناخن های پا شود. مشکلات پوستی همچنین می تواند ناخن های پا را تحت تاثیر قرار دهد و آنها را بیشتر در معرض تغییر رنگ زرد قرار دهد. اگر متوجه زردی مداوم یا سایر علائم نگران کننده شدید، بهتر است برای تشخیص دقیق و درمان مناسب با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

جستجوی مراقبت پزشکی:
اگر ناخن‌های پا زرد دائمی دارید یا اگر تغییر رنگ با درد، بو یا علائم نگران‌کننده دیگر همراه است، مهم است که به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید. یک متخصص مراقبت های بهداشتی، مانند یک متخصص پوست یا متخصص پا، می تواند ناخن های شما را بررسی کند، علت زمینه ای را ارزیابی کند و مناسب ترین درمان را توصیه کند.

سایر عوامل موثر در زردی ناخن پا:
علاوه بر سن و مشکلات پوستی، چند عامل دیگر نیز وجود دارد که می تواند در ایجاد ناخن های زرد نقش داشته باشد:

آ. دیابت: افراد مبتلا به دیابت بیشتر در معرض عفونت های قارچی و کاهش گردش خون هستند که می تواند منجر به زرد شدن ناخن های پا شود.

ب عدم رعایت بهداشت پا: بی توجهی به بهداشت صحیح پا، مانند عدم شستشوی منظم پاها یا خشک نکردن کامل آنها، می تواند خطر رشد قارچ و ناخن های پا را افزایش دهد.

ج. سیگار کشیدن: سیگار می‌تواند بر گردش خون تأثیر بگذارد، توانایی بدن در تأمین مواد مغذی ضروری به ناخن‌ها را مختل کرده و منجر به تغییر رنگ شود.

د داروی خاص

s: برخی از داروها، مانند آنتی بیوتیک ها یا داروهای ضد مالاریا، می توانند باعث تغییر رنگ ناخن شوند.

نکات پیشگیری از زردی ناخن پا:
پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. در اینجا چند نکته برای کمک به جلوگیری از زرد شدن ناخن های پا وجود دارد:
آ. پاهای خود را تمیز و خشک نگه دارید، به خصوص بعد از حمام کردن یا شنا.

ب ناخن‌های پا را مرتباً کوتاه کنید، آنها را مستقیماً کوتاه کنید و از گرد کردن لبه‌ها برای جلوگیری از رشد ناخن‌ها اجتناب کنید.

ج. کفش های تنفسی بپوشید که به گردش هوا و جذب رطوبت اجازه می دهد.

د جوراب های خود را هر روز عوض کنید و اگر تمایل به تعریق بیش از حد دارید جوراب های ضد رطوبت را انتخاب کنید.

ه. برای جلوگیری از گسترش عفونت های قارچی از به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند حوله، جوراب یا ناخن گیر خودداری کنید.

f. از پودرها یا اسپری های ضد قارچ در کفش های خود برای کاهش رطوبت و جلوگیری از رشد قارچ استفاده کنید.

g. اگر مرتب از استخرهای عمومی، سالن های ورزشی یا دوش های عمومی بازدید می کنید، کفش های محافظ بپوشید تا خطر آلودگی قارچی را به حداقل برسانید.

نتیجه:
ناخن های زرد پا می تواند یک نگرانی زیبایی یا نشانه ای از یک مشکل اساسی سلامتی باشد. درک علل، گزینه های درمانی و اقدامات پیشگیرانه برای حفظ سلامت ناخن ضروری است. در حالی که برخی از موارد زردی ناخن پا را می توان با درمان های خانگی یا درمان های بدون نسخه کنترل کرد، موارد مداوم یا شدید نیاز به مداخله پزشکی دارند. با رعایت بهداشت خوب پا، محافظت از پاها و مراجعه به موقع به پزشک، می توانید خطر زرد شدن ناخن های پا را به حداقل برسانید و سلامت کلی پا را حفظ کنید.

کاهش وزن و از دست دادن چربی دو مفهوم متفاوت هستند که اغلب به جای هم استفاده می شوند، اما تفاوت های متمایز دارند. درک تمایز بین کاهش وزن و کاهش چربی می تواند به افراد کمک کند تا به طور موثرتری به اهداف تناسب اندام خود دست یابند. در این مقاله به اهمیت دانستن تفاوت، نقش ورزش هوازی و تمرین با وزنه و اینکه کدام گزینه برای کاهش چربی بهتر است می پردازیم.

چرا دانستن تفاوت بین کاهش وزن و کاهش چربی مهم است؟

هنگام تلاش برای کاهش وزن، بسیاری از افراد صرفاً بر روی عدد روی ترازو تمرکز می کنند بدون اینکه در نظر بگیرند که آیا از طریق از دست دادن عضله یا از دست دادن چربی وزن کم می کنند. این طرز فکر می‌تواند منجر به عادت‌های ناسالم مانند رژیم‌های سخت یا فعالیت بیش از حد شود که منجر به تحلیل رفتن عضلات و کاهش متابولیسم می‌شود. از سوی دیگر، تمرکز بر کاهش چربی به افراد این امکان را می‌دهد تا توده عضلانی خود را حفظ کنند و در عین حال چربی‌های ناخواسته بدن را از بین ببرند، که منجر به یک هیکل سالم‌تر می‌شود.

آیا ورزش هوازی کالری بیشتری نسبت به تمرینات وزنه می سوزاند؟

ورزش‌های هوازی مانند دویدن، دوچرخه‌سواری و شنا در مقایسه با وزنه‌برداری، کالری بیشتری را در طول فعالیت می‌سوزانند. با این حال، اثر پس‌سوختگی، که به عنوان مصرف بیش از حد اکسیژن پس از ورزش (EPOC) نیز شناخته می‌شود، باید در نظر گرفته شود. EPOC به افزایش مصرف کالری مورد نیاز بدن برای بازیابی پس از فعالیت بدنی شدید اشاره دارد. در حالی که تمرینات هوازی مدت زمان EPOC طولانی تری دارند، وزنه برداری افزایش بیشتری در میزان متابولیسم در حالت استراحت دارد، به این معنی که بدن در حالت استراحت حتی پس از پایان تمرین نیز به سوزاندن کالری بیشتری ادامه می دهد. بنابراین، هر دو نوع ورزش در مورد کالری سوزی مزایای خود را دارند.

فواید تمرین با وزنه در حین رژیم چیست؟

در حالی که وزنه برداری در طول تمرین واقعی به اندازه ایروبیک کالری نمی سوزاند، گنجاندن تمرینات قدرتی در برنامه غذایی مزایای متعددی دارد:

حفظ توده عضلانی: هنگامی که با کمبود کالری مواجه است، بدن تمایل به تجزیه بافت عضلانی برای استفاده از انرژی دارد. تمرینات مقاومتی به حفظ توده عضلانی بدون چربی کمک می کند و تضمین می کند که وزن از دست رفته عمدتاً از چربی تشکیل شده است.

افزایش میزان متابولیسم: با قوی‌تر شدن ماهیچه‌ها، برای حفظ خود به انرژی بیشتری نیاز دارند، حتی زمانی که بدن در حالت استراحت است. این بدان معناست که وزنه‌برداری می‌تواند به نرخ متابولیک بالاتر در استراحت کمک کند و به بدن کمک کند کالری بیشتری را به طور طبیعی بسوزاند.
بهبود ترکیب بدن: با کاهش چربی، وزنه‌برداری به حفظ توده عضلانی کمک می‌کند و منجر به ترکیب بدنی سالم‌تر و لطیف‌تر می‌شود.
افزایش تراکم استخوان: نشان داده شده است که تمرینات مقاومتی تراکم استخوان را بهبود می بخشد و خطر پوکی استخوان و شکستگی را به ویژه در افراد مسن کاهش می دهد.
حساسیت بهتر به انسولین: وزنه برداری با بهبود حساسیت به انسولین مرتبط است که می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را کاهش دهد و متابولیسم کلی گلوکز را افزایش دهد.
کاهش خطرات آسیب: تقویت عضلات و بافت‌های همبند از طریق وزنه‌برداری می‌تواند به پیشگیری از آسیب‌ها، به ویژه در فعالیت‌هایی مانند ورزش یا حرکات روزمره کمک کند.
فواید سلامت روان: وزنه برداری با کاهش سطح استرس، بهبود حالات خلقی و بهبود عملکرد شناختی همراه بوده است، که آن را به یک برنامه ورزشی کامل تناسب اندام تبدیل می کند.
بهبود ثبات مفاصل: تقویت عضلات اطراف مفاصل می تواند به تثبیت آنها کمک کند، خطر آسیب دیدگی را کاهش دهد و حرکت کلی را بهبود بخشد.
تنوع بیشتر در تمرینات: وزنه برداری طیف گسترده ای از تمرینات را ارائه می دهد که می تواند بر اساس اولویت ها و اهداف فردی تنظیم شود و ترکیب کردن روتین ها و اجتناب از فلات را آسان تر می کند.
تناسب اندام کلی بهبود یافته: وزنه برداری با افزایش قدرت، استقامت، تعادل، هماهنگی و چابکی به تناسب اندام کلی کمک می کند و در نهایت عملکرد ورزشی را در رشته های مختلف افزایش می دهد.
فواید کاردیو در حین رژیم چیست؟

در حالی که وزنه برداری فواید بی شماری دارد، ورزش قلبی عروقی نیز نقشی حیاتی در یک برنامه جامع تناسب اندام ایفا می کند:

مصرف کالری: ورزش هوازی تعداد قابل توجهی کالری را در طول و بعد از تمرین می سوزاند و به کاهش وزن کمک می کند.

بهبود سلامت قلب و عروق: ورزش قلبی منظم قلب و ریه ها را تقویت می کند، گردش خون را بهبود می بخشد، فشار خون را کاهش می دهد و خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را کاهش می دهد.
استقامت افزایش یافته: شرکت در تمرینات هوازی منظم استقامت و استقامت را افزایش می دهد و به افراد این امکان را می دهد تا کارهای روزانه و سایر فعالیت های بدنی را با سهولت بیشتری انجام دهند.
مدیریت وزن: تمرینات قلبی مانند دویدن، دوچرخه سواری یا شنا برای سوزاندن کالری و کمک به کاهش وزن، به ویژه زمانی که با تمرینات مقاومتی همراه باشد، موثر هستند.
کاهش استرس: تمرینات هوازی انجام شده است

برای کاهش سطح استرس، بهبود خلق و خو و تقویت احساس آرامش و آرامش.
بهبود حساسیت به انسولین: مشابه با وزنه برداری، ورزش های قلبی با حساسیت بهتر به انسولین و کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مرتبط است.
تراکم استخوان: مانند تمرینات مقاومتی، انواع خاصی از تمرینات هوازی، مانند ایروبیک با ضربه بالا، می تواند به بهبود تراکم استخوان، کاهش احتمال پوکی استخوان و شکستگی های مرتبط کمک کند.
تون عضلانی: اگرچه کاردیو ممکن است به اندازه وزنه برداری عضله نسازد، اما همچنان می تواند به تون و تعریف کمک کند، به خصوص در قسمت پایین تنه.
بهبود هماهنگی و تعادل: بسیاری از تمرینات قلبی، مانند تمرینات مبتنی بر رقص یا هنرهای رزمی، نیاز به هماهنگی و تعادل دارند، که می تواند آمادگی جسمانی کلی را افزایش دهد.
مزایای اجتماعی: پیوستن به کلاس‌های تناسب اندام گروهی یا شرکت در فعالیت‌های خارج از منزل مانند پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری می‌تواند فرصت‌هایی را برای معاشرت، گسترش دایره‌های دوستی و تقویت حس اجتماعی فراهم کند.
کاردیو در مقابل وزنه: کدام یک برای کاهش چربی بهتر است؟

در نهایت، بهترین انتخاب بین کاردیو و وزنه برای کاهش چربی به اهداف فردی، ترجیحات و سطح تناسب اندام فعلی بستگی دارد. یک برنامه تناسب اندام کامل معمولاً ترکیبی از هر دو را شامل می شود. با این حال، اگر مجبور به انتخاب شوید، در اینجا چند فاکتور وجود دارد که باید در نظر بگیرید:

بازده زمانی: وزنه‌برداری معمولاً به زمان کمتری در هر جلسه نسبت به تمرینات کاردیو نیاز دارد و باعث جذابیت آن می‌شود

گزینه ای برای کسانی که برنامه های شلوغ دارند. علاوه بر این، تمرینات مقاومتی را می توان در خانه با حداقل تجهیزات انجام داد و باعث راحتی بیشتر می شود.
2. حفظ عضلات: زمانی که کالری دریافتی کم است، وزنه برداری به حفظ توده عضلانی کمک می کند و اطمینان می دهد که بدن در حالت استراحت کالری بیشتری می سوزاند. این می تواند به کاهش وزن پایدار در طول زمان منجر شود. از سوی دیگر، دوره‌های طولانی‌مدت تمرینات قلبی شدید بدون تغذیه کافی ممکن است منجر به از دست دادن عضله و کاهش متابولیسم شود.
3. اضافه بار پیشرونده: برخلاف کاردیو، وزنه برداری امکان اضافه بار پیشرونده را فراهم می کند، جایی که مقاومت در طول زمان افزایش می یابد تا عضلات به چالش کشیدن ادامه داده و رشد را افزایش دهند. این باعث می شود که مشاهده بهبود مستمر در قدرت و فیزیک راحت تر شود.
4. اثر پس‌سوختگی: هر دو شکل ورزش میزان متابولیسم در حالت استراحت (RMR) را افزایش می‌دهند، اما به نظر می‌رسد تمرین مقاومتی اثر «پس‌سوخت» طولانی‌تری دارد، به این معنی که بدن حتی پس از پایان تمرین نیز به سوزاندن کالری‌های اضافی ادامه می‌دهد.
5. ترجیحات و اهداف شخصی: برخی از افراد از شدت و رضایت ناشی از بلند کردن وزنه های سنگین لذت می برند، برخی دیگر جنبه های یکنواختی و مراقبه دویدن طولانی مدت یا دوچرخه سواری را ترجیح می دهند. ضروری است که نوعی از ورزش را انجام دهید که به آن علاقه دارید زیرا ثبات و فداکاری نتایج عالی به همراه خواهد داشت.

در اینجا پاسخ های دقیق به سوالات شما در مورد سردردهای میگرنی آمده است:
میگرن نوعی سردرد شدید است که می تواند با علائم عصبی مختلفی مانند تهوع، استفراغ، حساسیت به نور و صدا و تغییرات موقتی بینایی همراه باشد. تصور می‌شود که میگرن ناشی از فعالیت غیرطبیعی مغز است که باعث تورم و گشاد شدن رگ‌های خونی در سر می‌شود. تخمین زده می‌شود که بیش از 36 میلیون آمریکایی از میگرن رنج می‌برند که آن را به یکی از شایع‌ترین شرایط پزشکی تبدیل می‌کند.

میگرن همراه با اورا به نوع خاصی از میگرن اطلاق می شود که در آن افراد اختلالات بینایی به نام "اورا" را درست قبل یا در حین سردرد تجربه می کنند. این هاله ها می تواند شامل دیدن نقاط یا خطوط، تاری دید، کوری موقت و سایر اثرات مشابه باشد. فقط حدود 20 درصد از افرادی که به میگرن مبتلا می شوند این شکل را با هاله دارند.

علائم و نشانه‌های سردرد میگرنی می‌تواند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد، اما عموماً شامل درد متوسط تا شدید در یک طرف سر است (اگرچه هر دو طرف نیز می‌توانند تحت تأثیر قرار گیرند). سایر علائم رایج عبارتند از تهوع، استفراغ، اسهال، حساسیت به نور و صدا، سرگیجه، خستگی و مشکلات موقت بینایی مانند دوبینی یا دید تونلی. برخی از افراد نیز ممکن است در طول حمله میگرن دچار بی حسی یا گزگز در بازوها یا پاهای خود شوند.

میگرن اپیزودیک به حملات میگرنی اطلاق می شود که گهگاه و به ندرت، معمولا کمتر از 15 روز در ماه رخ می دهد. اکثر افراد مبتلا به میگرن در این دسته قرار می گیرند. میگرن های اپیزودیک در صورت وقوع هنوز هم می توانند ناتوان کننده باشند، اما به اندازه میگرن مزمن بر زندگی روزمره تأثیر نمی گذارند.

غذاها و سایر عواملی که می توانند باعث میگرن شوند عبارتند از برخی نوشیدنی های الکلی (مانند شراب قرمز)، ترک کافئین، استرس، کمبود خواب، تغییرات هورمونی (به ویژه برای خانم ها)، نورهای روشن/چشمک صفحه نمایش، بوی تند و برخی افزودنی های غذایی مانند MSG. محرک های بالقوه زیادی وجود دارد، بنابراین مهم است که به آنچه به نظر می رسد باعث ایجاد میگرن شما می شود توجه کنید و سعی کنید تا حد امکان از این محرک ها اجتناب کنید.

تعیین اینکه آیا فردی مبتلا به میگرن در مقابل نوع دیگری از سردرد است گاهی اوقات ممکن است دشوار باشد. یک تفاوت اصلی این است که میگرن نسبت به سردردهای معمولی شدیدتر است و اغلب با علائم دیگری مانند حالت تهوع یا حساسیت به نور و صدا همراه است. با این حال، ممکن است بین انواع مختلف سردرد همپوشانی وجود داشته باشد، بنابراین بهتر است برای تشخیص مناسب و توصیه های درمانی با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

در اینجا پاسخ های بیشتری به سؤالات بعدی شما آمده است: چگونه میگرن را درمان می کنیم؟ گزینه های مختلفی برای درمان میگرن وجود دارد، از جمله دارو، تغییر شیوه زندگی، درمان های جایگزین و درمان های طبیعی. داروهای مورد استفاده برای درمان میگرن شامل تریپتان ها، داروهای ضد تهوع، مسدود کننده های بتا، داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد صرع هستند. تغییرات سبک زندگی مانند خواب کافی، مدیریت سطح استرس، ورزش منظم و حفظ وضعیت بدنی خوب می تواند به پیشگیری از میگرن کمک کند. درمان‌های جایگزین مانند طب سوزنی، ماساژ درمانی و مراقبت‌های کایروپراکتیک نیز ممکن است تسکین دهند. درمان‌های طبیعی مانند روغن نعناع، تب و ریشه زنجبیل معمولاً برای تسکین میگرن توصیه می‌شوند. آیا می توان به طور کلی از میگرن جلوگیری کرد؟ اگر بله، چگونه؟ در حالی که همیشه نمی توان به طور کامل میگرن را از بین برد، اقداماتی وجود دارد که می توانید برای کاهش فراوانی و شدت آن انجام دهید. شناسایی و اجتناب از محرک های شناخته شده برای پیشگیری ضروری است. این شامل هیدراته ماندن، خوردن وعده‌های غذایی منظم، خواب کافی، مدیریت سطح استرس، و اجتناب از قرار گرفتن در معرض نورهای روشن، صداهای بلند و بوهای شدید است. ورزش منظم، یوگا، مدیتیشن و تکنیک های آرام سازی نیز می تواند به کاهش خطر میگرن کمک کند. برخی افراد دریافتند که مصرف برخی مکمل ها مانند منیزیم، ریبوفلاوین، CoQ10 و ملاتونین نیز می تواند برای پیشگیری موثر باشد.

در اینجا پاسخ های اضافی به سؤالات بعدی شما آمده است: رابطه بین میگرن و افسردگی چیست؟ آیا آنها اغلب در کنار هم وجود دارند؟ آیا افرادی که یک بیماری دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به دیگری هستند؟ آیا داشتن هر یک از این شرایط بر میزان بهبودی دیگری تأثیر می گذارد؟ برعکس - آیا دلایلی وجود دارد که افسردگی ممکن است شانس تجربه میگرن را افزایش دهد؟

تغذیه بدنسازی نقش مهمی در کمک به ورزشکاران در دستیابی به اهداف تناسب اندام ایفا می کند. در این مقاله به برخی از رایج ترین سوالات مرتبط با رژیم های بدنسازی پاسخ خواهیم داد، از جمله اینکه چه چیزی می توانید بخورید، چه مقدار پروتئین نیاز دارید و اهمیت وعده های غذایی قبل و بعد از تمرین. همچنین مفاهیم «دوره حجم» و «دوره برش» را توضیح خواهیم داد تا بتوانید در مورد عادات غذایی خود تصمیمات آگاهانه بگیرید.
در رژیم بدنسازی چه چیزی می توانید بخورید؟
رژیم بدنسازی معمولاً شامل یک رژیم غذایی پر پروتئین، کم کربوهیدرات و چربی متوسط است. تمرکز اصلی بر مصرف پروتئین های بدون چربی، کربوهیدرات های پیچیده و چربی های سالم است که از رشد و ریکاوری عضلات حمایت می کنند. در اینجا چند نمونه از غذاهایی که می توانند در رژیم بدنسازی گنجانده شوند آورده شده است:
منابع پروتئینی:

گوشت بدون چربی (سینه مرغ، سینه بوقلمون، ماهی)
سفیده تخم مرغ
ماست یونانی
پنیر کوتاژ
پودر پروتئین (آب پنیر، کازئین، گزینه های گیاهی)
کربوهیدرات های پیچیده:
برنج قهوه ای
کوینو
جو دوسر
سیب زمینی های شیرین
میوه ها (توت ها، مرکبات، سیب)
چربی های متوسط:
آووکادوها
آجیل (بادام، گردو، گردو)
دانه ها (چیا، دانه کتان، دانه شاهدانه)
وعده های غذایی قبل از تمرین:
هدف از یک وعده غذایی قبل از تمرین، تامین انرژی و مواد مغذی است که می تواند به بهبود عملکرد در طول ورزش کمک کند. برخی از گزینه های محبوب عبارتند از:
موز یا سایر میوه های به راحتی هضم برای انرژی سریع
نان سبوس دار یا جو با کره بادام زمینی یا کره بادام برای انرژی پایدار
بوقلمون یا سینه مرغ با برنج قهوه ای یا کینوآ برای ترکیبی متعادل از پروتئین و کربوهیدرات
وعده های غذایی بعد از تمرین:
پس از تمرین، ضروری است که بدن خود را با غذاهای غنی از مواد مغذی که باعث ریکاوری و رشد عضلانی می شوند، سوخت رسانی کنید. در اینجا چند پیشنهاد برای وعده های غذایی بعد از تمرین وجود دارد:
شیک پروتئین وی با شیر یا آب مخلوط شده است
شیک پروتئین کازئین مخلوط با شیر یا آب
شیر شکلات با پروتئین آب پنیر برای محتوای پروتئین اضافی اضافه شده است
بوقلمون یا سینه مرغ با سیب زمینی شیرین یا برنج قهوه ای برای یک وعده غذایی متعادل
دوره حجم در مقابل دوره برش:
در بدنسازی دو دوره متمایز وجود دارد: دوره حجم و دوره کات. درک این مراحل می تواند به شما در تنظیم رژیم غذایی خود کمک کند.
دوره حجم:
در طول دوره حجم، هدف اصلی ساخت توده عضلانی با افزایش کالری دریافتی و دفعات تمرین است. این مرحله معمولاً چند هفته طول می کشد و پس از آن یک دوره استراحت ادامه می یابد.
دوره برش:
هنگام ورود به دوره برش، تمرکز از عضله سازی به از دست دادن چربی بدن با حفظ توده عضلانی تغییر می کند. برای رسیدن به این هدف، کالری دریافتی کاهش می یابد و جلسات کاردیو بیشتر می شود.
نتیجه:
در نتیجه، یک رژیم غذایی موفق بدنسازی نیاز به برنامه ریزی دقیق و توجه به جزئیات دارد. با درک آنچه می توانید بخورید، چه مقدار پروتئین نیاز دارید و اهمیت وعده های غذایی قبل و بعد از تمرین، می توانید نتایج خود را بهینه کنید و به اهداف تناسب اندام خود برسید. علاوه بر این، آگاهی از تفاوت بین دوره حجم و دوره کاهش می تواند به شما کمک کند رژیم غذایی خود را مطابق با نیازهای خاص خود در هر زمان معین تنظیم کنید. به یاد داشته باشید، ثبات و صبر هنگام دنبال کردن یک سبک زندگی بدنسازی کلیدی است.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

پروتئین یک ماده مغذی ضروری برای ورزشکاران است زیرا نقش حیاتی در رشد، ترمیم و ریکاوری عضلات دارد. مصرف پروتئین کافی می تواند عملکرد ورزشی را افزایش دهد، خطرات آسیب دیدگی را کاهش دهد و سلامت کلی را ارتقا دهد. در این مقاله میزان پروتئین مورد نیاز برای ورزشکاران، نحوه محاسبه آن و انواع مختلف پروتئین مورد بحث قرار خواهد گرفت.

چه مقدار پروتئین برای ورزشکاران مورد نیاز است؟
میزان توصیه شده روزانه پروتئین بسته به عواملی مانند سن، جنسیت، وزن و سطح فعالیت متفاوت است. برای ورزشکاران، انجمن بین المللی تغذیه ورزشی، مصرف 1.6 تا 2.2 گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن (گرم/کیلوگرم/وزن وزن) در روز را توصیه می کند. با این حال، این محدوده می تواند بر اساس نیازها و اهداف فردی متفاوت باشد. ورزشکاران استقامتی ممکن است نسبت به ورزشکاران قدرتی به پروتئین کمتری نیاز داشته باشند. برای تعیین مقدار مناسب برای نیازهای خاص، بسیار مهم است که با یک متخصص تغذیه یا متخصص تغذیه ورزشی مشورت کنید.

چگونه مقدار پروتئین مورد نیاز را محاسبه کنیم؟
محاسبه پروتئین مورد نیاز شامل چندین مرحله است:

مرحله 1 - میزان متابولیسم پایه (BMR) خود را تعیین کنید: BMR نشان دهنده تعداد کالری سوزانده شده در حالت استراحت است و بر اساس سن، جنسیت، وزن و قد متفاوت است. ماشین حساب های BMR آنلاین در دسترس هستند یا با یک متخصص تغذیه ثبت شده برای محاسبات شخصی مشورت می کنند.

به عنوان مثال، یک ورزشکار مرد 30 ساله با وزن 80 کیلوگرم BMR تقریباً 2400 کالری دارد.

مرحله 2 - تخمین مصرف انرژی روزانه (DEE): DEE شامل BMR به علاوه هزینه انرژی فعالیت بدنی (PAEE) است. PAEE را می توان با استفاده از معادله هریس-بندیکت محاسبه کرد:

PAEE (مردان) = 1.9 x وزن (کیلوگرم) + 2.5 x قد (سانتی متر) + 5 x سبک زندگی بی تحرک (کار میز) ضریب فعالیت = 1.2 (بی تحرک)، 1.375 (فعالیت سبک)، 1.55 (متوسط فعال)، 1.725 (بسیار فعال)، 1.9 (بسیار فعال)

با استفاده از همین مثال، فرض کنید سطح فعالیت روزانه او نسبتاً فعال است (ضریب فعالیت = 1.55)، PAEP او این خواهد بود:

PAEE (مردان) = 1.9 × 80 کیلوگرم + 2.5 × 180 سانتی متر + 5 × 1.55 = 3142.5 کیلو کالری

مرحله 3 - میزان پروتئین دریافتی را به صورت درصدی از کل انرژی دریافتی تعیین کنید: برای محاسبه مصرف پروتئین، کل مصرف انرژی روزانه (TDEE) را در درصد درشت مغذی پروتئین مورد نظر ضرب کنید. به طور معمول، ورزشکاران دریافت پروتئین بین 15 تا 35 درصد TDEE خود را هدف قرار می دهند. برای مثال، بیایید از پروتئین هایی استفاده کنیم که 25% از TDEE را تشکیل می دهند:

مصرف پروتئین (گرم) = TDEE (کیلو کالری) x درصد پروتئین (%) / 4 کیلو کالری بر گرم
مصرف پروتئین (گرم) = 3342.5 کیلو کالری x 25٪ / 4 کیلو کالری در گرم ≈ 168 گرم

اکنون مقدار تقریبی پروتئین مورد نیاز روزانه را بر حسب گرم تعیین کرده اید. بیایید آن را عملی کنیم!

چگونه پروتئین مورد نیاز را بر اساس درصد کل کالری محاسبه کنیم؟
از طرف دیگر، می توانید میزان پروتئین مصرفی را بر اساس درصد کل کالری مصرف شده در روز محاسبه کنید. مجدداً، درصد درشت مغذی پروتئین پیشنهادی برای ورزشهای ورزشی از 15 تا 35 درصد متغیر است. کل انرژی مصرفی روزانه خود را در درصد پروتئین انتخابی ضرب کنید، سپس بر چهار کالری در گرم پروتئین تقسیم کنید تا به محاسبه نهایی برسید:

مصرف پروتئین (گرم) = TDEE (کیلو کالری) x درصد پروتئین (%) / 4 کیلو کالری بر گرم
آیا بین منابع پروتئین گیاهی و حیوانی برای ورزشکاران تفاوتی وجود دارد؟ اگرچه هم پروتئین گیاهی (مانند حبوبات، آجیل و دانه ها) و هم پروتئین حیوانی (مانند گوشت بدون چربی ماهی، تخم مرغ لبنیات) آمینواسیدهای مربوطه برای حمایت از ساختار عضلانی، عملکرد و بازیابی، جذب ماهیچه ها به طور قابل توجهی متفاوت است. 

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

وزن بدن به مجموع جرم یا وزنی اطلاق می شود که توسط بدن فرد حمل می شود. معمولاً بر حسب کیلوگرم (کیلوگرم) یا پوند (پوند) اندازه گیری می شود. وزن بدن می تواند بر اساس عوامل مختلفی از جمله سن، جنسیت، توده عضلانی و سلامت کلی متفاوت باشد.
کمبود وزن به عنوان داشتن شاخص توده بدنی (BMI) زیر 18.5 کیلوگرم بر متر مربع تعریف می شود. این بدان معناست که چربی بدن فرد کمتر از حد طبیعی قد است. علائم کمبود وزن ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* لاغری: کاهش محسوس در بافت عضلانی و چربی.
* گرسنگی: احساس گرسنگی مداوم به دلیل سطوح پایین انرژی.
* خستگی: کمبود انرژی و ضعف.
* رنگ پریدگی پوست: کاهش تولید گلبول های قرمز خون که منجر به رنگ پریدگی در پوست می شود.
* متابولیسم کند: هضم و جذب کندتر مواد مغذی.
کمبود وزن می تواند خطر ابتلا به مشکلات مختلف سلامتی مانند:
* کمبودهای تغذیه ای: افراد کم وزن ممکن است به اندازه کافی ویتامین ها و مواد معدنی ضروری را از رژیم غذایی خود دریافت نکنند که منجر به کمبودهایی می شود که می تواند مشکلات جدی برای سلامتی ایجاد کند.
* افزایش حساسیت به عفونت ها: سیستم ایمنی زمانی که چربی بدن کافی باشد بهتر عمل می کند، به این معنی که افراد کم وزن بیشتر مستعد ابتلا به عفونت هستند.
* ترمیم ضعیف زخم: افراد کم وزن به دلیل کاهش سنتز پروتئین، بهبود زخم کندتری دارند.
* مسائل مربوط به سلامت روان: کمبود وزن همچنین می تواند منجر به مشکلات سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب و اختلالات خوردن شود.
اگر وزن شما کم است، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی برای رد هرگونه بیماری زمینه ای باشید. هنگامی که پزشک تشخیص داد که هیچ دلیل پزشکی برای وضعیت کمبود وزن شما وجود ندارد، ممکن است اقداماتی را برای کمک به افزایش وزن شما به روشی سالم توصیه کند. برخی از نکات برای افزایش وزن سالم عبارتند از:
1. رژیم غذایی متعادل داشته باشید: روی مصرف غذاهای مغذی مانند میوه ها، سبزیجات، غلات کامل، پروتئین های بدون چربی و چربی های سالم تمرکز کنید.
2. کالری دریافتی را افزایش دهید: برای افزایش وزن باید بیشتر از آنچه می سوزانید کالری مصرف کنید. سعی کنید روزانه 300-500 کالری اضافی به رژیم غذایی خود اضافه کنید.
3. وعده های غذایی کوچک و مکرر بخورید: به جای سه وعده غذایی بزرگ، سعی کنید شش وعده غذایی کوچکتر در طول روز بخورید تا متابولیسم خود را فعال نگه دارید و افزایش وزن را افزایش دهید.
4. ترکیب تمرینات مقاومتی: تمرینات مقاومتی، مانند وزنه برداری، می تواند به ساخت توده عضلانی و افزایش وزن کمک کند.
5. استراحت و ریکاوری کافی داشته باشید: خواب و استراحت کافی برای ترمیم و رشد ماهیچه ها بسیار مهم است. حداقل 7 تا 9 ساعت خواب در هر شب را هدف گذاری کنید و در صورت نیاز روزهای استراحت را در نظر بگیرید تا به ماهیچه های خود فرصت ریکاوری داده شود.
توجه به این نکته ضروری است که افزایش وزن سالم نیاز به زمان و صبر دارد. با تلاش خود برای تغذیه خوب، ورزش منظم و استراحت و ریکاوری کافی سازگار باشید. اگر با وجود ایجاد این تغییرات همچنان با افزایش وزن مبارزه می کنید، با یک متخصص تغذیه یا متخصص تغذیه مشورت کنید که می تواند مشاوره و پشتیبانی شخصی ارائه دهد.
در نتیجه، وزن بدن معیاری از توده یا وزن کل یک فرد است، در حالی که کمبود وزن به داشتن BMI زیر 18.5 کیلوگرم بر متر مربع اشاره دارد. علائم کمبود وزن ممکن است شامل لاغری، گرسنگی، خستگی، رنگ پریدگی پوست و متابولیسم کند باشد. کمبود وزن می تواند خطر ابتلا به مشکلات مختلف سلامتی مانند کمبودهای تغذیه ای، افزایش حساسیت به عفونت ها، بهبود ضعیف زخم ها و مشکلات سلامت روان را افزایش دهد. اگر کمبود وزن دارید، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید و نکاتی را برای افزایش وزن سالم دنبال کنید، مانند خوردن یک رژیم غذایی متعادل، افزایش کالری دریافتی، ترکیب تمرینات مقاومتی و استراحت و ریکاوری کافی.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.