هورمون ها نقش بسزایی در تنظیم متابولیسم و اشتها دارند. برخی از هورمون هایی که می توانند بر وزن تأثیر بگذارند عبارتند از:

لپتین - این هورمون «سیری» است که توسط سلول‌های چربی تولید می‌شود و زمانی که سیر می‌شویم به مغز سیگنال می‌دهد. سطوح بالاتر لپتین با کاهش شاخص توده بدنی (BMI)، کاهش اشتها و احساس سیری بیشتر مرتبط است. با این حال، برخی از مطالعات نشان می دهد که مقاومت به لپتین ممکن است بیشتر از آنچه قبلا تصور می شد رایج باشد و منجر به افزایش اشتها و مشکل در کاهش وزن شود.

گرلین - مخالف لپتین، گرلین هورمون "گرسنگی" است که از معده ترشح می شود و اشتها را تحریک می کند. مطالعات نشان می دهد که سطوح بالاتر گرلین با چاقی و افزایش مصرف غذا مرتبط است. جالب توجه است که افزایش سطح گرلین باعث افزایش مصرف انرژی و کاهش وزن در جوندگان می شود.

انسولین - در حالی که انسولین اغلب با دیابت نوع 2 مرتبط است، نقش مهمی در متابولیسم و اشتها نیز دارد. تولید بیش از حد انسولین به دلیل رژیم غذایی نامناسب یا ورزش بیش از حد می تواند منجر به افزایش ذخیره کربوهیدرات ها به عنوان چربی شود. برعکس، سطوح پایین انسولین با کاهش اشتها و بهبود سلامت متابولیک مرتبط است.

هورمون های تیروئید - عدم تعادل در هورمون های تیروئید بسته به شدت بیماری می تواند منجر به افزایش یا کاهش وزن شود. به عنوان مثال، کم کاری تیروئید باعث افزایش وزن و خستگی می شود در حالی که پرکاری تیروئید منجر به کاهش وزن سریع و عصبی شدن می شود.

استروژن و تستوسترون - این هورمون های جنسی نقش مهمی در بسیاری از فرآیندهای بدن از جمله متابولیسم و اشتها دارند. زنان تمایل دارند چربی بیشتری در اطراف باسن و ران‌های خود ذخیره کنند، که تحت تأثیر نوسانات استرادیول و پروژسترون است. مردان معمولا سطوح بالاتری از تستوسترون دارند که به عضله سازی کمک می کند اما می تواند به افزایش چربی شکم نیز کمک کند.

به طور خلاصه، هورمون های مختلف با هم کار می کنند تا هموستاز (تعادل) را در بدن حفظ کنند. اختلال در این تعادل می تواند منجر به تغییر در اشتها، متابولیسم و در نهایت وزن شود.

چندین هورمون دیگر مانند کورتیزول، آدیپونکتین و رزیستین می توانند بر مدیریت وزن تأثیر بگذارند. کورتیزول به عنوان هورمون استرس شناخته می شود و می تواند قند خون را بالا ببرد و عملکرد سیستم ایمنی را سرکوب کند و به طور بالقوه در افزایش وزن نقش داشته باشد. از طرف دیگر، آدیپونکتین به عنوان یک "هورمون چربی سوز" در نظر گرفته می شود زیرا به تنظیم متابولیسم گلوکز و چربی کمک می کند. در همین حال، به نظر می رسد که رزیستین در التهاب و حساسیت به انسولین نقش دارد، که هر دو در چاقی و دیابت نوع 2 نقش دارند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

چاقی و اضافه وزن دو بیماری هستند که در سال های اخیر به طور فزاینده ای شیوع پیدا کرده اند. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO)، تقریباً 13 درصد از بزرگسالان در سراسر جهان در سال 2016 چاق و 37 درصد دیگر به عنوان اضافه وزن طبقه بندی شدند.
چاقی و اضافه وزن چیست؟
چاقی به عنوان داشتن چربی اضافی بدن که می تواند منجر به مشکلات سلامتی شود، تعریف می شود. معمولاً با استفاده از شاخص توده بدنی (BMI) اندازه گیری می شود که هم وزن و هم قد را در نظر می گیرد. BMI 30 یا بالاتر چاق محسوب می شود.
از سوی دیگر، اضافه وزن زمانی است که فرد نسبت به قد خود وزنی بالاتر از حد طبیعی داشته باشد اما معیارهای چاقی را نداشته باشد. BMI بین 25 تا 29.9 اضافه وزن در نظر گرفته می شود.
شایع ترین علل چاقی
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند در چاقی و اضافه وزن نقش داشته باشد. ژنتیک در این امر نقش دارد، زیرا برخی افراد ممکن است تمایل طبیعی بیشتری نسبت به سایرین به حمل چربی بدن داشته باشند. انتخاب سبک زندگی مانند رژیم غذایی نامناسب و عدم فعالیت بدنی نیز می تواند به افزایش وزن کمک کند.
سایر علل بالقوه عبارتند از عدم تعادل هورمونی، برخی داروها و شرایط پزشکی مانند کم کاری تیروئید یا سندرم کوشینگ.
خطرات چاقی برای سلامتی
چاقی می تواند خطر ابتلا به انواع مشکلات سلامتی از جمله بیماری قلبی، سکته مغزی، دیابت نوع 2، فشار خون بالا، آپنه خواب و انواع خاصی از سرطان را افزایش دهد. علاوه بر این، چاقی همچنین می تواند منجر به مشکلات اسکلتی عضلانی مانند درد مفاصل و آرتروز شود.
چربی بدن چگونه اندازه گیری می شود؟
چربی بدن معمولاً با استفاده از یکی از سه روش اندازه گیری می شود: تجزیه و تحلیل امپدانس بیوالکتریک (BIA)، جذب سنجی اشعه ایکس با انرژی دوگانه (DEXA)، یا اندازه گیری چین خوردگی پوست. BIA از الکترودها برای اندازه گیری مقاومت هدایت الکتریکی بدن استفاده می کند، در حالی که DEXA از اشعه ایکس با دوز پایین برای اندازه گیری تراکم استخوان و ترکیب بدن استفاده می کند. اندازه گیری چین خوردگی شامل نیشگون گرفتن پوست در نقاط خاصی از بدن برای تخمین میزان چربی زیر پوست است.
شاخص توده بدن (BMI)
BMI ابزاری پرکاربرد برای اندازه گیری وزن بدن نسبت به قد است. با تقسیم وزن فرد بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد بر حسب متر محاسبه می شود. BMI 18.5 تا 24.9 سالم در نظر گرفته می شود، در حالی که BMI 25 تا 29.9 اضافه وزن و BMI 30 یا بالاتر چاق در نظر گرفته می شود.
فعالیت بدنی و ورزش نقش مهمی در مدیریت چاقی دارند. ورزش منظم می تواند به سوزاندن کالری و بهبود سلامت کلی کمک کند و در طول زمان منجر به کاهش وزن شود. علاوه بر این، تمرینات قدرتی می تواند به ساخت توده عضلانی کمک کند، که می تواند متابولیسم را افزایش دهد و به سوزاندن کالری بیشتر حتی در حالت استراحت کمک کند.
گنجاندن فعالیت بدنی منظم در روال خود می تواند چالش برانگیز باشد، اما راه های زیادی برای آسان تر کردن آن وجود دارد. به عنوان مثال، می توانید سعی کنید یک شکل لذت بخش از ورزش، مانند رقصیدن یا پیاده روی، پیدا کنید و اهداف واقع بینانه برای خود تعیین کنید. همچنین مهم است که فعالیت هایی را پیدا کنید که در برنامه شما قرار می گیرند و آنها را در اولویت قرار دهید.
نقش رژیم غذایی در درمان چاقی
رژیم غذایی یکی دیگر از عوامل کلیدی در درمان چاقی است. ایجاد تغییرات سالم در رژیم غذایی می تواند به کاهش کالری دریافتی و کاهش وزن کمک کند. این ممکن است شامل کاهش اندازه وعده ها، انتخاب غذاهای غنی از مواد مغذی و اجتناب از غذاهای فرآوری شده و پر کالری باشد.
خوردن یک رژیم غذایی متعادل که شامل مقدار زیادی میوه، سبزیجات، غلات کامل، منابع پروتئین بدون چربی و چربی های سالم باشد، می تواند مواد مغذی مورد نیاز بدن شما را تامین کند و در عین حال به شما در حفظ وزن سالم کمک کند. همچنین مهم است که با نوشیدن مقدار زیادی آب در طول روز هیدراته بمانید.
به طور کلی، مدیریت چاقی مستلزم ترکیبی از تغییرات سبک زندگی، از جمله فعالیت بدنی منظم و رژیم غذایی سالم است. در حالی که این تغییرات می توانند چالش برانگیز باشند، اما می توانند مزایای قابل توجهی برای سلامت و رفاه کلی شما داشته باشند. اگر با چاقی دست و پنجه نرم می کنید، کار با یک متخصص مراقبت های بهداشتی یا متخصص تغذیه می تواند به شما کمک کند تا یک برنامه شخصی برای دستیابی به اهداف کاهش وزن خود ایجاد کنید.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

فشار خون نیرویی است که خون به دیواره رگ ها وارد می شود. بر حسب میلی متر جیوه (میلی متر جیوه) اندازه گیری می شود و به دو عدد فشار سیستولیک و دیاستولیک ثبت می شود. فشار سیستولیک نیروی خون در شریان ها در هنگام ضربان قلب است، در حالی که فشار دیاستولیک نیروی خون در شریان ها زمانی است که قلب بین ضربان ها استراحت می کند.

اعداد فشار خون بسته به زمینه، معنی متفاوتی دارند. معمولاً فشار خون طبیعی زیر 120/80 میلی‌متر جیوه در نظر گرفته می‌شود. 120/80 میلی متر جیوه یا بالاتر به عنوان فشار خون بالا در نظر گرفته می شود، در حالی که مقدار کمتر از 90/60 میلی متر جیوه به عنوان فشار خون پایین در نظر گرفته می شود.

فشار خون پایین که به عنوان افت فشار خون نیز شناخته می شود، می تواند فواید زیادی داشته باشد. به عنوان مثال، می تواند جریان خون را بهبود بخشد و خطر بیماری قلبی و سکته را کاهش دهد. فشار خون پایین همچنین می تواند به جلوگیری از تشکیل لخته های خون که می تواند منجر به حمله قلبی و سکته شود کمک کند.

با این حال، فشار خون پایین نیز می تواند اثرات منفی داشته باشد. این می تواند باعث سرگیجه، سبکی سر و غش شود و پمپاژ موثر خون را برای قلب دشوار کند. در موارد شدید، فشار خون پایین می تواند منجر به شوک، نارسایی اندام ها و حتی مرگ شود.

علائم و نشانه‌های فشار خون پایین می‌تواند شامل سرگیجه، سبکی سر، غش، گیجی و سردی و لطافت پوست باشد. برخی از افراد نیز ممکن است تنگی نفس، درد قفسه سینه و نبض تند یا ضعیف را تجربه کنند.

فشار خون پایین می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله کم آبی بدن، عوارض جانبی داروها، مشکلات قلبی و برخی شرایط پزشکی باشد. همچنین می تواند ناشی از کاهش حجم خون باشد، مانند هنگام اهدای خون یا خونریزی شدید.

برای تشخیص فشار خون پایین، پزشک سابقه پزشکی را می گیرد و معاینه فیزیکی انجام می دهد. آنها همچنین ممکن است آزمایش خون را برای بررسی کم خونی، عدم تعادل الکترولیت ها و سایر شرایطی که می توانند باعث فشار خون پایین شوند، درخواست کنند. در برخی موارد، آزمایش‌های اضافی مانند نوار قلب، اکوکاردیوگرام یا نظارت بر فشار خون ممکن است ضروری باشد.

درمان فشار خون پایین به علت زمینه ای و شدت بیماری بستگی دارد. در برخی موارد، افزایش مصرف مایعات و نمک ممکن است مفید باشد. در موارد دیگر، ممکن است دارو برای افزایش فشار خون ضروری باشد. در موارد شدید، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان و تزریق مایعات داخل وریدی باشد.

در نتیجه، فشار خون معیار مهمی برای سلامت قلب است. فشار خون پایین می تواند هم فواید و هم اثرات منفی داشته باشد و می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد. اگر هر یک از علائم یا علائم فشار خون پایین را تجربه کردید، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. با تشخیص و درمان مناسب، فشار خون پایین را می توان به طور موثر مدیریت کرد.

منبع مطلب مجله سلامتی زندگی سبز می باشد.

غذاهای مفید برای پیشگیری و مدیریت سرطان سینه
نشان داده شده است که فیتوکمیکال ها مانند فلاونوئیدها و لیگنان های موجود در میوه ها و سبزیجات به کاهش خطر سرطان سینه کمک می کنند. برخی از رایج ترین منابع فیتوشیمیایی مورد مطالعه عبارتند از:

1. فلاونوئیدها - در بسیاری از میوه ها مانند انواع توت ها، انگور و سیب و همچنین برخی سبزیجات مانند پیاز و کلم پیچ یافت می شود. مطالعات نشان می دهد که فلاونوئیدها ممکن است اثرات ضد التهابی داشته باشند و می توانند به کاهش استرس اکسیداتیو در بدن کمک کنند، که با خطر بالاتر سرطان سینه مرتبط است.

2. لیگنان ها - لیگنان ها که در غلات کامل مانند دانه کتان، سبوس جو و دانه های کنجد یافت می شوند، آنتی اکسیدان های قوی هستند که ممکن است به کاهش سطح استروژن در زنان یائسه کمک کنند و خطر ابتلا به سرطان پستان حساس به هورمون را کاهش دهند.

3. کاروتنوئیدها - در سبزیجاتی مانند هویج، سیب زمینی شیرین و اسفناج و همچنین میوه هایی مانند پرتقال و انبه یافت می شود. کاروتنوئیدها ممکن است به کاهش التهاب در بدن کمک کنند و خواص ضد سرطانی داشته باشند.

4. مواد مغذی گیاهی - ترکیبات مختلف موجود در طیف وسیعی از غذاهای گیاهی، از جمله سبزیجات چلیپایی مانند کلم بروکلی، گل کلم، و کلم بروکسل. چای (به ویژه چای سبز)؛ و برخی میوه ها مانند انار. فیتونوترینت ها دارای اثرات آنتی اکسیدانی هستند و ممکن است به کاهش التهاب در بدن کمک کنند، که می تواند به توسعه سرطان کمک کند.

برای اطمینان از دریافت کافی این مواد شیمیایی گیاهی و سایر مواد مغذی مفید، توصیه می شود که زنان از یک رژیم غذایی متعادل غنی از میوه ها، سبزیجات، غلات کامل، پروتئین های بدون چربی و چربی های سالم استفاده کنند. این ممکن است شامل ترکیب میوه ها و سبزیجات رنگارنگ در وعده های غذایی و همچنین انتخاب غذاهای غنی شده با ویتامین های A، C و E باشد که برای سلامت کلی ضروری هستند.

غذاهایی که در پیشگیری و مدیریت سرطان سینه باید از مصرف آنها پرهیز کرد
در حالی که یک رژیم غذایی سالم می تواند به طور قابل توجهی خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش دهد، برخی از مواد غذایی به دلیل ارتباط بالقوه آنها با افزایش خطر باید اجتناب شود:

1. گوشت قرمز و فرآوری شده – مصرف مقادیر زیاد گوشت قرمز، مانند گوشت گاو، خوک و بره، با افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه مرتبط است. گوشت های فرآوری شده مانند هات داگ و بیکن نیز به دلیل پتانسیل داشتن ترکیبات سرطان زا ممکن است در این خطر نقش داشته باشند.

2. چربی های اشباع شده - مصرف سطوح بالای اسیدهای چرب اشباع شده موجود در کره، پنیر، شیر کامل و روغن نخل با افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه مرتبط است. توصیه می شود که افراد لبنیات کم چرب مصرف کنند و برخی از منابع چربی اشباع شده را با جایگزین های سالم تری مانند روغن زیتون یا آووکادو جایگزین کنند.

3. چربی های ترانس - چربی های ترانس که در بسیاری از غذاهای فرآوری شده مانند مارگارین، کره بادام زمینی و میان وعده های سرخ شده یافت می شوند، با افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه مرتبط هستند. محدود کردن مصرف این محصولات برای کاهش خطر کلی سرطان توصیه می شود.

4. الکل - مصرف الکل با افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه مرتبط است. انجمن سرطان آمریکا توصیه می کند که زنان برای به حداقل رساندن خطر از نوشیدن الکل خودداری کنند.

5. رژیم های غذایی سرشار از قند و کربوهیدرات های تصفیه شده - رژیم های پرکالری و کم مواد مغذی حاوی مقادیر بیش از حد قند و کربوهیدرات های تصفیه شده ممکن است به افزایش وزن کمک کنند، که یک عامل خطر شناخته شده برای سرطان سینه است. حفظ یک رژیم غذایی متعادل با میوه ها، سبزیجات، غلات کامل و پروتئین های بدون چربی کافی می تواند به جلوگیری از افزایش وزن و کاهش خطر کلی سرطان کمک کند.

به طور خلاصه، مصرف یک رژیم غذایی غنی از مواد شیمیایی گیاهی از میوه‌های رنگارنگ، سبزیجات و غلات کامل برای پیشگیری و مدیریت سرطان سینه ضروری است. برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به سرطان سینه، اجتناب یا محدود کردن مصرف گوشت های قرمز و فرآوری شده، چربی های اشباع شده، چربی های ترانس، الکل و رژیم های غذایی سرشار از قند و کربوهیدرات های تصفیه شده نیز ضروری است. سبک زندگی سالم، ورزش منظم و حفظ شاخص توده بدنی سالم (BMI) عوامل کلیدی دیگری در پیشگیری و مدیریت سرطان سینه هستند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آکنه یک بیماری شایع پوستی است که افراد در هر سنی را درگیر می کند، اما بیشتر در دوران بلوغ شایع است. مشخصه آن ایجاد جوش، جوش سرسیاه، سرسفید و سایر لکه ها روی پوست است. آکنه می تواند در قسمت های مختلف بدن مانند صورت، پشت، سینه، شانه ها و بازوها ظاهر شود.

علل آکنه
آکنه در اثر ترکیبی از عوامل از جمله تغییرات هورمونی، تولید بیش از حد چربی، مسدود شدن منافذ و عفونت های باکتریایی ایجاد می شود. در اینجا برخی از دلایل اصلی آکنه آورده شده است:

نوسانات هورمونی: در دوران بلوغ، بدن دچار تغییرات قابل توجهی می شود که منجر به افزایش سطح هورمون هایی مانند تستوسترون می شود. این هورمون ها غدد چربی را تحریک می کنند تا چربی بیشتری تولید کنند که می تواند منجر به مسدود شدن منافذ و آکنه شود.
تولید بیش از حد چربی: غدد چربی سبوم تولید می کنند، ماده ای روغنی که به محافظت از پوست کمک می کند. با این حال، زمانی که غدد بیش از حد فعال می شوند، چربی زیادی تولید می کنند که منجر به مسدود شدن منافذ و آکنه می شود.
منافذ مسدود شده: سلول های مرده پوست و سایر مواد زائد می توانند با چربی اضافی مخلوط شوند و باعث انسداد فولیکول های مو شوند. این منجر به تشکیل جوش های سر سفید و سر سیاه می شود که در نهایت می تواند به جوش های قرمز ملتهب تبدیل شود.
باکتری: پروپیونی باکتریوم آکنه (P.acnes) نوعی باکتری است که به طور طبیعی روی پوست وجود دارد. هنگامی که منافذ مسدود می شوند، باکتری P.acnes به سرعت تکثیر می شود و باعث التهاب و تشدید بیشتر آکنه می شود.
علائم آکنه
علائم آکنه بسته به شدت بیماری متفاوت است. برخی از رایج ترین علائم عبارتند از:

کومدون‌ها (جوش‌های سر سفید و سرسیاه): این موارد زمانی اتفاق می‌افتند که منافذ پوست با سلول‌های مرده پوست و چربی اضافی مسدود می‌شوند. جوش های سرسفید بسته می مانند، در حالی که جوش های سرسیاه باز می شوند و محتویات خود را روی سطح پوست رها می کنند.
پاپول ها: توده های قرمز کوچک و حساسی که هنگام ترک خوردن دیواره های منافذ مسدود ایجاد می شوند.
پوسچول: جوش های قرمز و متورم که حاوی چرک هستند. آنها اغلب از پاپول ها ایجاد می شوند و در صورت ترکیدن یا برداشتن می توانند جای زخم را به جای بگذارند.

ندول ها: توده های بزرگ و دردناکی که در عمق پوست ایجاد می شوند. آنها می توانند آسیب طولانی مدت و زخم ایجاد کنند.
کیست ها: شبیه ندول ها، اما پر از چرک. آنها بزرگ، دردناک هستند و می توانند باعث ایجاد زخم های مداوم شوند.
تشخیص آکنه
پزشکان معمولاً آکنه را بر اساس ظاهر آن تشخیص می دهند. آنها ممکن است سوالاتی در مورد روتین مراقبت از پوست، رژیم غذایی و سابقه خانوادگی آکنه از شما بپرسند تا دلایل زمینه ای این بیماری را مشخص کنند. در موارد شدید، بیوپسی ممکن است برای رد سایر بیماری های پوستی ضروری باشد.

درمان آکنه
درمان‌های مختلفی برای آکنه وجود دارد، از کرم‌ها و پاک‌کننده‌های بدون نسخه خفیف تا داروهای تجویزی و روش‌های جراحی. در اینجا برخی از رایج ترین داروها و درمان های آکنه مورد استفاده قرار می گیرند:

درمان های موضعی: کرم های بدون نسخه و تجویزی حاوی بنزوئیل پراکسید، اسید سالیسیلیک یا روغن درخت چای می توانند به طور موثر آکنه های خفیف تا متوسط را مدیریت کنند.
آنتی بیوتیک های خوراکی: آنتی بیوتیک های تجویزی مانند مینوسیکلین، تتراسایکلین و اریترومایسین رشد باکتری ها را کاهش می دهند و به بهبود ضایعات موجود و جلوگیری از ضایعات جدید کمک می کنند.
رتینوئیدها: مشتقات ویتامین A، رتینوئیدها باعث افزایش گردش سلولی، کاهش منافذ مسدود شده و التهاب می شوند. هم بدون نسخه (آداپالن، دیفرین) و هم با نسخه (ترتینوئین) در دسترس است.
کنترل هورمونی: برای زنان، قرص‌های ضد بارداری می‌توانند هورمون‌ها را تنظیم کرده و آکنه را کاهش دهند. اسپیرونولاکتون، یک داروی فشار خون، همچنین می تواند اثرات هورمون های مردانه را که در ایجاد آکنه نقش دارند، به حداقل برساند.
ایزوترتینوئین: گزینه بسیار موثر اما بالقوه سرشار از عوارض جانبی برای موارد شدید. این رتینوئید خوراکی با خطرات جدی سلامتی مرتبط است، بنابراین برای موارد مقاوم تحت نظارت دقیق پزشکی محفوظ است.
درمان های حرفه ای: درمان با نور آبی، استخراج، لایه برداری شیمیایی و میکرودرم ابریژن می تواند اثربخشی داروها را افزایش داده و بافت و رنگ پوست را بهبود بخشد.

درمان های خانگی برای آکنه
در حالی که هیچ درمان معجزه آسایی وجود ندارد، درمان‌های خانگی خاصی می‌توانند مکمل درمان‌های پزشکی و تسکین جوش‌های جزئی باشند. به خاطر داشته باشید که اینها ممکن است برای همه کارایی نداشته باشند و همیشه قبل از معرفی محصولات یا مکمل های جدید به روال مراقبت از پوست خود با یک متخصص پوست مشورت کنید.

روغن درخت چای (Melaleuca alternifolia): استفاده از روغن درخت چای رقیق شده (غلظت 3 درصد توصیه می شود) به طور مستقیم در مناطق آسیب دیده نشان داده است که با باکتری P. acnes مبارزه می کند و التهاب را کاهش می دهد. قبل از استفاده دو بار در روز، چند قطره را با روغن حامل (اسطوخودوس یا نارگیل) مخلوط کنید. صبور باش؛ نتایج قابل مشاهده ممکن است هفته ها طول بکشد تا به دست آید.
ژل آلوئه ورا: مصرف خوراکی ژل آلوئه ورا (یک قاشق غذاخوری در روز) می تواند سلامت داخلی و نگرانی های خارجی پوست مانند زخم ها، سوختگی ها و بله، آکنه را بهبود بخشد. اگرچه شواهد در مورد کاربرد موضعی به تنهایی متناقض هستند.
کمپرس گرم و سرد: استفاده متناوب - پنج دقیقه گرم و به دنبال آن پنج دقیقه سرد - جریان خون را تحریک می کند، منافذ را برای پاک کردن کثیفی/روغن های به دام افتاده باز می کند و ناراحتی ناشی از جوش را کاهش می دهد. مزایای مرتبط با

درمان نور آبی هنوز از نظر علمی ثابت نشده است، اما گزارش‌های حکایتی نشان می‌دهند که ترکیب این روش با استفاده منظم از محصولات zit-zapping حاوی بنزوئیل پراکسید یا محصولات گوگرد تأثیر مثبتی دارد.
اصلاحات رژیم غذایی: در حالی که پیوندهای خاص بین غذاهای فردی به طور قطعی به عنوان عوامل ایجاد کننده آکنه شناسایی نشده است، تحقیقات نشان می دهد که رژیم های غذایی غربی غنی از قندهای تصفیه شده و نشاسته ممکن است به دلیل الگوهای ارتباطی مشاهده شده در بین افرادی که به طور منظم آنها را مصرف می کنند در مقایسه با سایرین که آنها را مصرف می کنند، نقش داشته باشد. وعده های غذایی کمتر فرآوری شده محدود کردن مصرف شیر را در نظر بگیرید زیرا هورمون‌های موجود در شیر گاو می‌توانند باعث تحریک بیماری‌های پوستی انسان مانند سندرم تخمدان پلی کیستیک شوند که قبلاً با ایجاد علائم آکنه بزرگسالان در مراحل بعدی زندگی ارتباط دارد. همچنین، کربوهیدرات های پیچیده موجود در حبوبات (نخودفرنگی)، برنج قهوه ای یا غلات کامل مانند سیب زمینی شیرین را به جای کربوهیدرات های ساده ای که از طریق نوشابه های نوشابه همراه با f
ادامه هید

سیب زمینی سرخ کرده. ارتباط بین رژیم غذایی و آکنه هنوز در حال مطالعه است، اما انتخاب های سالم تر نمی تواند صدمه ای داشته باشد!

اقدامات پیشگیرانه در برابر آکنه
هنگام مدیریت آکنه، پیشگیری کلیدی است. این نکات را رعایت کنید تا پوست خود را تمیز و سالم نگه دارید:

عادات بهداشتی را رعایت کنید: شستن منظم صورت خود با استفاده از آب ولرم و پاک کننده های بدون کف، کمک زیادی به جلوگیری از آکنه می کند. حتما قبل از خواب هم تمام لوازم آرایش را پاک کنید!
محصولات مراقبت از پوست مناسب را انتخاب کنید: به دنبال محصولات ملایم و بدون چربی با برچسب "غیر کومدوژنیک" باشید به این معنی که منافذ پوست را مسدود نمی کنند. از اسکراب‌های قوی و همچنین لایه‌بردارهای خشن که روغن‌های طبیعی صورت شما را از بین می‌برند و باعث تولید مجدد می‌شوند که در واقع منجر به جوش‌های بیشتر می‌شود، خودداری کنید. در عوض ضد آفتاب‌های فیزیکی مانند اکسید روی و دی‌اکسید تیتانیوم را به جای مواد شیمیایی فعال مانند Oxybenzone انتخاب کنید، زیرا آنها برهم‌کنش ندارند و به عمق سیستم بدن ما نفوذ نمی‌کنند. به این ترتیب ما نه تنها از خود در برابر اشعه های مضر UV محافظت می کنیم، بلکه از مشکلات داخلی بالقوه مربوط به تأثیرات هورمونی اضافی نیز محافظت می کنیم.
سطوح استرس را مدیریت کنید: مطالعات نشان می‌دهد که استرس باعث ترشح هورمون‌هایی مانند کورتیزول می‌شود که احتمال ایجاد ضایعات آکنه را به ویژه در افراد مستعد ابتلا به آکنه بزرگسالان افزایش می‌دهد (انواع کیستیک). و خواب آرام کافی در شب داشته باشید - حداقل هشت ساعت را هدف قرار دهید.
از آرایش غیر کومدون زا و ضدآفتاب استفاده کنید: کرم‌های زیر پوستی، رژگونه‌ها یا پودرهایی با برچسب «بدون روغن» را انتخاب کنید. استفاده از آرایش های غلیظ و سنگین را به طور کلی محدود کنید زیرا حتی بهترین نیت ها با زیرسازی های سنگین ممکن است به دلیل کیفیت انسدادی خود باعث ایجاد لکه شوند. هنگام انتخاب بین محاصره فیزیکی خورشید - مانند اکسید روی TiO2 در مقابل فیلترهای شیمیایی محبوب تر.

منبع: زندگی سبز

دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن است که بر نحوه تنظیم سطح قند خون بدن ما تأثیر می گذارد. این بیماری به دلیل ترکیبی از مقاومت به انسولین ایجاد می‌شود، جایی که سلول‌های بدن ما کمتر به انسولین پاسخ می‌دهند و ترشح انسولین مختل می‌شود، جایی که پانکراس ما کمتر از آنچه باید انسولین تولید می‌کند. این منجر به افزایش سطح قند خون می شود که در صورت عدم درمان می تواند منجر به عوارض جدی برای سلامتی شود.

عوامل متعددی در ایجاد دیابت نوع 2 نقش دارند. برخی از این عوامل عبارتند از:

ژنتیک: داشتن سابقه خانوادگی دیابت نوع 2 خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد.
چاقی: حمل وزن اضافی، به ویژه در اطراف ناحیه شکم، می تواند خطر ابتلا به مقاومت به انسولین را افزایش دهد.
عدم تحرک بدنی: سبک زندگی بی تحرک نیز می تواند به مقاومت به انسولین کمک کند.
رژیم غذایی نامناسب: مصرف یک رژیم غذایی سرشار از غذاهای فرآوری شده، کربوهیدرات های تصفیه شده و قندهای اضافه شده می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد.
سن: خطر ابتلا به دیابت نوع 2 با افزایش سن، به ویژه پس از 45 سالگی افزایش می یابد.
قومیت: گروه‌های قومی خاص، مانند آمریکایی‌های آفریقایی تبار، اسپانیایی‌تبار/لاتین و سرخپوستان آمریکایی، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 هستند.
قبل از تشخیص، افراد ممکن است علائم ظریف پیش دیابت را تجربه کنند، این وضعیتی است که سطح قند خون بالاتر از حد طبیعی است اما به اندازه کافی بالا نیست که به عنوان دیابت طبقه بندی شود. این علائم عبارتند از:

لکه های پوستی تیره (آکانتوزیس نیگریکانس)
احساس بی حسی یا گزگز در دست ها و پاها
عفونت های مکرر
آهسته تر بهبود زخم
علائم شبیه آنفولانزا
پوست خشک و خارش دار
خوشبختانه، دیابت نوع 2 اغلب می تواند به طور طبیعی از طریق تغییر سبک زندگی پیشگیری شود. در اینجا چند مرحله وجود دارد که می تواند کمک کند:

کاهش وزن: حفظ وزن سالم، به ویژه کاهش وزن اضافی در ناحیه شکم، می تواند خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
به طور منظم ورزش کنید: انجام فعالیت بدنی منظم می تواند حساسیت بدن ما به انسولین را بهبود بخشد و سطح قند خون را کاهش دهد. حداقل 150 دقیقه ورزش هوازی متوسط در هفته را هدف قرار دهید.
از یک رژیم غذایی متعادل پیروی کنید: خوردن یک رژیم غذایی غنی از مواد مغذی غنی از غذاهای کامل مانند میوه ها، سبزیجات، پروتئین های بدون چربی و چربی های سالم می تواند به تنظیم سطح قند خون کمک کند. مصرف غذاهای فرآوری شده و کربوهیدرات های تصفیه شده بالا را محدود کنید.
استرس را مدیریت کنید: استرس مزمن می تواند سطح کورتیزول ما را افزایش دهد و منجر به مقاومت به انسولین شود. در تکنیک های کاهش استرس مانند یوگا، مدیتیشن یا تمرینات تنفس عمیق شرکت کنید.
نشان داده شده است که انواع خاصی از رژیم های غذایی به پیشگیری از دیابت کمک می کنند. یک مثال قابل توجه رژیم مدیترانه ای است که بر غلات کامل، میوه ها، سبزیجات، حبوبات و چربی های غیر اشباع تاکید دارد. مثال دیگر رژیم گیاهخواری گیاهی است که نشان داده است حساسیت به انسولین و کنترل قند خون را بهبود می بخشد.

عوامل خطر متعددی با ایجاد دیابت نوع 2 مرتبط است. برخی از این عوامل عبارتند از چاقی، نداشتن فعالیت بدنی، کیفیت پایین خواب، سیگار کشیدن، مصرف زیاد الکل، سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) و فشار خون بالا.

افرادی که یک یا چند مورد از این عوامل خطر را نشان می دهند، باید در جهت ایجاد تغییراتی در سبک زندگی برای کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 تلاش کنند. تشخیص زودهنگام و مدیریت پیش دیابت می تواند به طور قابل توجهی شانس ما را برای پیشرفت به دیابت کامل کاهش دهد. از یک متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط برای تعیین مشخصات خطر فردی خود و ایجاد یک برنامه مناسب برای دستیابی به نتایج بهینه سلامت، مشاوره پزشکی بگیرید. به یاد داشته باشید، قدم‌های کوچک به سمت عادات سالم‌تر امروز می‌تواند در پیشگیری از مشکلات مهم سلامتی فردا کمک زیادی کند.

در حالی که درست است که دیابت نوع 2 قابل درمان نیست، راه های طبیعی زیادی برای مدیریت و حتی معکوس کردن این بیماری وجود دارد. در اینجا چند روش موثر برای بررسی وجود دارد:

کاهش وزن: اگر اضافه وزن یا چاق هستید، کاهش وزن می تواند توانایی بدن شما را برای تنظیم سطح قند خون تا حد زیادی بهبود بخشد. حتی کاهش وزن متوسط 5 تا 10 درصد از وزن بدن شما می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.
به طور منظم ورزش کنید: فعالیت بدنی منظم می تواند حساسیت بدن شما به انسولین را افزایش داده و به تنظیم سطح قند خون کمک کند. حداقل 150 دقیقه ورزش هوازی با شدت متوسط در هفته را هدف قرار دهید.
از یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات پیروی کنید: کاهش مصرف کربوهیدرات می تواند به تنظیم سطح قند خون و بهبود حساسیت به انسولین کمک کند. روی خوردن غذاهای کامل و فرآوری نشده مانند سبزیجات، میوه ها، پروتئین های بدون چربی و چربی های سالم تمرکز کنید.
از غذاهای غنی از کروم استفاده کنید: کروم یک ماده معدنی است که نقش مهمی در متابولیسم گلوکز دارد. غذاهای غنی از کروم عبارتند از کلم بروکلی، اسفناج، انواع توت ها و سیب.
مکمل های آلفا لیپوئیک اسید را امتحان کنید: اسید آلفا لیپوئیک یک آنتی اکسیدان قوی است که نشان داده شده است حساسیت به انسولین را بهبود می بخشد و نوروپاتی محیطی را در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش می دهد. با این حال، همیشه قبل از شروع هر نوشیدنی جدید با پزشک خود مشورت کنید.

مکمل ها
تکنیک های کاهش استرس را تمرین کنید: استرس می تواند مقاومت به انسولین را تشدید کند، بنابراین یافتن راه های سالم برای مدیریت استرس مهم است. تکنیک هایی مانند یوگا، مدیتیشن و تمرینات تنفس عمیق می توانند کمک کنند.
خواب کافی داشته باشید: کم خوابی می تواند به مقاومت به انسولین کمک کند، بنابراین 7 تا 8 ساعت خواب با کیفیت در شب را هدف قرار دهید. برای ارتقای بهداشت خواب بهتر، یک روال آرامش بخش قبل از خواب ایجاد کنید.
فشار خون و سطح کلسترول خود را کنترل کنید: فشار خون بالا و سطح کلسترول بالا از بیماری های مشترک دیابت نوع 2 هستند. همکاری با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای مدیریت این عوامل می تواند به کاهش خطر عوارض کمک کند.
ترک سیگار: سیگار یک عامل خطر مهم برای بیماری های قلبی عروقی است که از عوارض شایع دیابت نوع 2 است. ترک سیگار می تواند تا حد زیادی خطر ابتلا به مشکلات قلبی و سایر مشکلات سلامتی را کاهش دهد.
با گنجاندن این روش های طبیعی در برنامه درمانی خود، می توانید به طور موثر دیابت نوع 2 را مدیریت کرده و سلامت کلی خود را بهبود ببخشید. با این حال، به یاد داشته باشید که همیشه قبل از ایجاد هر گونه تغییر قابل توجهی در شیوه زندگی یا رژیم دارویی خود با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید. با حمایت و راهنمایی صحیح، می توان زندگی طولانی و سالمی با دیابت نوع 2 داشت.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

کولپوسکوپی چیست؟

کولپوسکوپی یک آزمایش پزشکی است که داخل دهانه رحم را که دهانه ورودی رحم است و قسمت بالایی واژن را بررسی می کند. این روش معمولا توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مانند یک متخصص زنان یا متخصص زنان و زایمان انجام می شود. این شامل استفاده از یک دستگاه سونوگرافی روشن است که به پزشکان اجازه می دهد تا داخل دهانه رحم را تجسم کرده و آن را از نظر علائم ناهنجاری یا تغییر در ساختار آن بررسی کنند.

چرا کولپوسکوپی انجام می شود؟

کولپوسکوپی زمانی انجام می شود که نگرانی هایی در مورد سلامت دهانه رحم زنان وجود داشته باشد، به خصوص اگر در سال های اخیر به درستی بررسی نشده باشد. دلیل اصلی این آزمایش اطمینان از این است که هر گونه ناهنجاری که در طول آزمایشات قبلی یا سایر علائم مرتبط با سرطان بالقوه وجود دارد، عود نکرده و همچنان باعث ایجاد عوارض بیشتر می شود. این به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی اجازه می دهد تا مشکلات را زود تشخیص دهند، آنها را قبل از بدتر شدن درمان کنند و به طور بالقوه از ابتلا به سرطان دهانه رحم در مراحل اولیه آن جلوگیری کنند.

کولپوسکوپی چگونه انجام می شود؟

کولپوسکوپی یک روش عملی است که به چندین مرحله نیاز دارد:

1. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی ناحیه لگن زن را با استفاده از یک دستگاه سونوگرافی که به آنها اجازه می‌دهد دیواره‌های داخلی دهانه رحم و واژن را به وضوح ببینند، بررسی می‌کند.
2. با استفاده از تجهیزات تخصصی، با پرتاب یک پرتو اولتراسوند به داخل واژن، تصویری از داخل دهانه رحم ایجاد می کنند و به آنها اجازه می دهد ساختار آن را تجسم کنند.
3. سپس ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی با استفاده از دست‌های خود در حالی که به تصویر روی صفحه نگاه می‌کند، محدوده را راهنمایی می‌کند و آن را برای نمای واضح‌تر تنظیم می‌کند.
4. در نهایت با استفاده از دستگاه اولتراسوند تصاویر دقیقی از دیواره های داخلی دهانه رحم می گیرند تا اطمینان حاصل شود که تمام ساختارها به درستی بررسی شده اند.

5. تصاویر به‌دست‌آمده از روش کولپوسکوپی می‌تواند توسط ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی برای ارزیابی وجود هرگونه ناهنجاری یا نیاز به ارزیابی یا درمان بیشتر بررسی شود.

6. اگر هیچ گونه ناهنجاری یافت نشد، روش بدون نیاز به اقدامات بیشتر به پایان می رسد. با این حال، اگر ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی هرگونه ناهنجاری یا تغییر در دهانه رحم را شناسایی کند، ممکن است آزمایش‌های بعدی و گزینه‌های درمانی بالقوه را برای مدیریت این یافته‌ها توصیه کند.

چه آزمایش های خاصی در کولپوسکوپی انجام می شود؟

در طی یک روش کولپوسکوپی، بسته به نگرانی های شناسایی شده در معاینه اولیه، می توان آزمایش های اضافی انجام داد:

1. پاپ اسمیر: تست پاپ برای بررسی وجود نئوپلازی داخل اپیتلیال گردن رحم (CIN) انجام می شود که نوعی سرطان است که در سلول های دیواره های دهانه رحم شروع می شود. در صورت یافتن CIN، معاینه و درمان بیشتر توصیه می شود.
2. کولپوسکوپی: همانطور که قبلا ذکر شد، کولپوسکوپی خود آزمایشی برای ناهنجاری های دهانه رحم به دلیل تغییر در ساختار آن است. بسته به یافته های کولپوسکوپی ممکن است آزمایش های اضافی انجام شود.
3. بیوپسی دهانه رحم: در مواردی که مشکوک به وجود نئوپلازی داخل اپیتلیال دهانه رحم (CIN) باشد، می توان نمونه برداری از دهانه رحم را برای نمونه برداری از سلول ها در زیر میکروسکوپ برای آزمایش و تجزیه و تحلیل بیشتر انجام داد. این ممکن است شامل آزمایش هایی مانند اسمیر PAP یا سایر معاینات پزشکی باشد.
4. معاینات واژینال: معاینات منظم واژینال برای بررسی هرگونه تغییر در ساختار یا عملکرد واژن، رحم، دهانه رحم یا سایر اندام های لگنی انجام می شود. اینها می توانند به شناسایی علائم اولیه ناهنجاری های دهانه رحم کمک کنند و به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی اجازه دهند تا توصیه های مناسب را در طول ارزیابی های بعدی ارائه دهند.
5. معاینه لگن: مشابه کولپوسکوپی، اگر نگرانی هایی در مورد ساختار کلی یا عملکرد لگن وجود داشته باشد که می تواند ناهنجاری های بالقوه دهانه رحم را نشان دهد، ممکن است معاینه لگنی انجام شود.

درمان ناهنجاری های دهانه رحم بر اساس نتایج کولپوسکوپی به این بستگی دارد که آیا هر گونه ناهنجاری در طول معاینه اولیه شناسایی شده است و همچنین شدت و تأثیر آن بر سلامت کلی زن. در برخی موارد، آزمایشات و ارزیابی بیشتر ممکن است برای تعیین مسیر اقدام مناسب در مدیریت ناهنجاری های دهانه رحم یا جلوگیری از شدیدتر شدن آنها مورد نیاز باشد.

در نتیجه، کولپوسکوپیم یک آزمایش حیاتی برای زنانی است که نگران سلامت دهانه رحم خود هستند، زیرا امکان تشخیص زودهنگام ناهنجاری های بالقوه را فراهم می کند و به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی اجازه می دهد در صورت لزوم مداخله کنند. نتایج به‌دست‌آمده در طول این روش همچنین می‌تواند آزمایش‌ها و ارزیابی‌های بیشتر را راهنمایی کند و اطمینان حاصل کند که هر گونه ناهنجاری به‌طور مؤثر مدیریت می‌شود و از پیشرفت سرطان دهانه رحم در مراحل اولیه جلوگیری می‌کند.

پاسخ ارائه شده در بالا تمام جنبه های مربوط به کولپوسکوپی را مشخص می کند. با این حال، برای درک جامع تر از این سوال، مفید است که جزئیات اضافی مانند نحوه انجام این روش، آزمایش های ویژه بالقوه ای که ممکن است در طول معاینه انجام شود (مانند پاپ اسمیر، بیوپسی دهانه رحم) و موارد احتمالی درج شود. گزینه های درمانی بر اساس یافته ها

ناهنجاری های دهانه رحم: کولپوسکوپی می تواند کمک به شناسایی هر گونه ناهنجاری در دهانه رحم، مانند تغییرات در ساختار آن، که ممکن است نشان دهنده نئوپلازی داخل اپیتلیال دهانه رحم (CIN) باشد، نوعی سرطان که در سلول های دیواره های دهانه رحم شروع می شود. در مواردی که CIN مشکوک است، ممکن است آزمایش‌های اضافی مانند پاپ اسمیر و کولپوسکوپی برای اطمینان از تشخیص زودهنگام و مدیریت این بیماری انجام شود.

پاپ اسمیر: برای بررسی وجود نئوپلازی داخل اپیتلیال دهانه رحم (CIN) می توان تست پاپ انجام داد. این شامل قرار دادن مقدار کمی از سلول های دهانه رحم در زیر میکروسکوپ است که سپس برای تجزیه و تحلیل و در صورت لزوم آزمایش های بیشتر به آزمایشگاه ارسال می شود.

کولپوسکوپی: این آزمایش زمانی قابل انجام است که در مورد سلامت دهانه رحم زنان نگرانی وجود داشته باشد. این روش شامل هدایت یک دستگاه سونوگرافی با چشم برای بررسی دیواره های داخلی دهانه رحم و همچنین استفاده از تجهیزات تخصصی برای ایجاد تصاویر دقیق برای بررسی بیشتر توسط ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی است.

بیوپسی دهانه رحم: در برخی موارد، به ویژه اگر CIN مشکوک باشد، بیوپسی دهانه رحم را می توان در زیر میکروسکوپ انجام داد تا نمونه هایی از سلول ها را برای آزمایش و آنالیز بیشتر گرفته شود. این آزمایشات ممکن است شامل اسمیر PAP یا سایر معاینات پزشکی برای اطمینان از تشخیص زودهنگام هر گونه ناهنجاری باشد.

درمان ناهنجاری های دهانه رحم بر اساس نتایج کولپوسکوپی به این بستگی دارد که آیا هر گونه ناهنجاری در طول معاینه اولیه شناسایی شده است و همچنین شدت و تأثیر آنها بر سلامت کلی زن. در برخی موارد، آزمایشات و ارزیابی بیشتر ممکن است برای تعیین مسیر اقدام مناسب در مدیریت ناهنجاری های دهانه رحم یا جلوگیری از شدیدتر شدن آنها مورد نیاز باشد.

در نتیجه، کولپوسکوپی یک آزمایش ضروری برای زنانی است که نگران سلامت دهانه رحم خود هستند، زیرا امکان تشخیص زودهنگام ناهنجاری های بالقوه را فراهم می کند و به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی اجازه می دهد در صورت لزوم مداخله کنند. نتایج به‌دست‌آمده در طول این روش می‌تواند به هدایت آزمایش‌ها و ارزیابی‌های بیشتر کمک کند و اطمینان حاصل کند که هر گونه ناهنجاری به‌طور مؤثر مدیریت می‌شود و از پیشرفت سرطان دهانه رحم در مراحل اولیه جلوگیری می‌کند.

پاسخ بالا تمام جنبه های مربوط به کولپوسکوپی را مشخص می کند. با این حال، برای درک جامع تر از این سوال، مفید است که جزئیات اضافی مانند نحوه انجام این روش، آزمایش های ویژه بالقوه ای که ممکن است در طول معاینه انجام شود (به عنوان مثال، پاپ اسمیر و بیوپسی دهانه رحم) و موارد احتمالی درج شود. گزینه های درمانی بر اساس یافته ها (به عنوان مثال، آزمایشات بیشتر و ارزیابی در صورت لزوم).

ناهنجاری های دهانه رحم: کولپوسکوپی می تواند به شناسایی هر گونه ناهنجاری در دهانه رحم کمک کند، مانند تغییرات در ساختار آن، که ممکن است نشان دهنده نئوپلازی داخل اپیتلیال دهانه رحم (CIN) باشد، نوعی سرطان که در سلول های پوشاننده دیواره های دهانه رحم شروع می شود. در مواردی که CIN مشکوک است، ممکن است آزمایش‌های اضافی مانند پاپ اسمیر و کولپوسکوپی برای اطمینان از تشخیص زودهنگام و مدیریت این بیماری انجام شود.

پاپ اسمیر: برای بررسی وجود نئوپلازی داخل اپیتلیال دهانه رحم (CIN) می توان تست پاپ انجام داد. این شامل قرار دادن مقدار کمی از سلول های دهانه رحم در زیر میکروسکوپ است که سپس برای تجزیه و تحلیل و در صورت لزوم آزمایش های بیشتر به آزمایشگاه ارسال می شود.

کولپوسکوپی: این آزمایش زمانی قابل انجام است که در مورد سلامت دهانه رحم زنان نگرانی وجود داشته باشد. این روش شامل هدایت یک دستگاه سونوگرافی با چشم برای بررسی دیواره های داخلی دهانه رحم و همچنین استفاده از تجهیزات تخصصی برای ایجاد تصاویر دقیق برای بررسی بیشتر توسط ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی است.

چگونه مشکلات تیروئید می تواند بر ظاهر شما تأثیر بگذارد

غده تیروئید یک غده پروانه ای شکل کوچک در جلوی گردن است که هورمون هایی را برای تنظیم متابولیسم ترشح می کند. هنگامی که تیروئید کم کار است (شرایطی که کم کاری تیروئید نامیده می شود)، هورمون های تیروئید کافی تولید نمی کند، که می تواند اثرات گسترده ای در بدن ایجاد کند. مشکلات تیروئید مانند کم کاری تیروئید می تواند به طرق مختلف ظاهر شما را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد.

چگونه کم کاری تیروئید چهره و ظاهر شما را تغییر می دهد

کم کاری تیروئید می تواند تغییرات قابل توجهی در ویژگی های صورت و ظاهر کلی ایجاد کند. برخی از شایع ترین تغییرات صورت که با کم کاری تیروئید مشاهده می شود عبارتند از:

تورم / پف در صورت و اطراف چشم. کمبود هورمون های تیروئید منجر به احتباس مایعات و تورم می شود. این می تواند چشم ها، گونه ها و ناحیه اطراف چشم را پف کرده یا متورم نشان دهد.

افتادگی پلک. هورمون‌های تیروئید ناکافی می‌تواند ماهیچه‌های اطراف چشم را ضعیف کرده و باعث افتادگی و کلاهک پلک‌ها شود.

نازک شدن ابروهای بیرونی. کم کاری تیروئید متابولیسم و چرخش سلولی را کند می کند، که می تواند باعث پراکندگی ابروهای بیرونی شود.

پوست خشک، رنگ پریده، مایل به زرد. تیروئید کم کار جریان خون را در پوست کاهش می دهد و به آن رنگ پریده، شسته شده و کدر می دهد. پوست همچنین می تواند خشک و پوسته پوسته شود.

نازک شدن موهای سر. کم کاری تیروئید معمولاً باعث نازک شدن و ریزش کلی مو می شود. موهای سر شما ممکن است کم پشت و کم رنگ به نظر برسند.

لب های نازک. احتباس مایعات و کمبود گردش خون ناشی از کم کاری تیروئید می تواند لب ها را نازک تر نشان دهد.

به طور کلی، ظاهر صورت با کم کاری تیروئید به دلیل اثرات متابولیکی کمبود هورمون تیروئید بر عضلات، پوست و گردش خون، پف کرده یا متورم با ویژگی های افتادگی است.

چگونه مشکلات تیروئید باعث ریزش موی عمومی می شود

تیروئید پرکار (پرکاری تیروئید) و کم کاری (کم کاری تیروئید) می تواند منجر به نازک شدن و ریزش مو در سراسر بدن شود. چند دلیل وجود دارد که اختلالات تیروئید معمولاً باعث ریزش مو می شود:

تغییرات در متابولیسم. هورمون های تیروئید متابولیسم را تنظیم می کنند. هنگامی که تیروئید به درستی کار نمی کند، تغییرات در متابولیسم می تواند چرخه رشد طبیعی مو را مختل کند و باعث ریزش موهای بیشتر از حد معمول شود.

کاهش جریان خون. مشکلات تیروئید جریان خون را در پوست سر و پوست کاهش می دهد و فولیکول های مو را از اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای رشد موی سالم محروم می کند.

سطح استرس بالا. اختلالات تیروئید باعث ایجاد سطوح بالایی از استرس جسمی و روحی در بدن می شود. استرس تعادل هورمونی را مختل می کند و مواد مغذی را تخلیه می کند و منجر به ریزش بیش از حد مو می شود.

خودایمنی. بسیاری از اوقات مشکلات تیروئید ناشی از یک پاسخ خودایمنی است که می تواند به فولیکول های مو حمله کند و رشد را مختل کند و باعث ریزش شود.

کمبودهای تغذیه ای هورمون های تیروئید نامتعادل جذب و استفاده از مواد مغذی ضروری برای رشد مو مانند پروتئین، آهن، روی و ویتامین های B و D را برای بدن دشوار می کند. کمبود این مواد مغذی می تواند فولیکول ها را گرسنه نگه دارد.

تجمع سموم. با کم کاری تیروئید، سموم و مواد زائد در بافت ها و خون جمع می شوند که به طور معمول با عملکرد سالم تیروئید پاک می شوند. تجمع مواد سمی می تواند به مرور زمان به فولیکول های مو آسیب برساند و آنها را کوچک کند.

به طور خلاصه، اختلالات تیروئید به طور قابل توجهی بر تنظیم هورمون بدن، متابولیسم، گردش خون، ایمنی و جذب مواد مغذی تأثیر می گذارد. این طوفان بی‌نقص عدم تعادل و کمبود، روی فولیکول‌های مو تأثیر می‌گذارد و اغلب منجر به نازک شدن قابل‌توجه مو، اختلال در بافت و ریزش در سراسر بدن می‌شود. بازگشت سطح تیروئید به حالت طبیعی برای بازگرداندن رشد موی سالم ضروری است.

اگر مایلید قسمتی از مقاله را گسترش دهم یا نیاز به ویرایش طولانی آن دارید، به من اطلاع دهید. من خوشحالم که پیش نویس را تا زمانی که به طور مناسب و دقیق به سؤالات پاسخ دهد، اصلاح می کنم. لطفاً در صورت نیاز به توضیح یا سؤال اضافی به من اطلاع دهید!

شاخص توده بدنی (BMI) اندازه گیری وزن افراد نسبت به قد است. با تقسیم وزن فرد بر حسب کیلوگرم بر مجذور قد بر حسب متر محاسبه می شود. BMI اغلب به عنوان یک ابزار غربالگری برای تعیین اینکه آیا یک فرد کم وزن، وزن طبیعی، اضافه وزن یا چاق است استفاده می شود.

BMI برای کودکان چقدر دقیق است؟
BMI معیار دقیقی برای اندازه گیری چربی بدن در کودکان نیست، زیرا سن، جنس یا مرحله رشد کودک را در نظر نمی گیرد. کودکان هنوز در حال رشد و تکامل هستند و این رشد می تواند بر BMI آنها تاثیر بگذارد. به عنوان مثال، یک کودک سالم و فعال ممکن است به دلیل تفاوت در توده عضلانی و رشد استخوان، BMI بالاتری نسبت به یک کودک کم تحرک هم سن و وزن داشته باشد. بعلاوه، کودکانی که چربی بدنشان بیشتر است، ممکن است به دلیل تفاوت در توده عضلانی و رشد استخوان، BMI کمتری نسبت به کودکانی که چربی بدن کمتری دارند، داشته باشند.

چگونه با پزشک اطفال در مورد BMI صحبت کنیم؟
اگر نگران وزن یا BMI فرزندتان هستید، مهم است که با پزشک اطفال او صحبت کنید. متخصص اطفال می تواند به شما در درک BMI کودکتان کمک کند و راهنمایی هایی در مورد عادات غذایی سالم و فعالیت بدنی ارائه دهد. هنگامی که با پزشک اطفال خود در مورد BMI صحبت می کنید، ارائه اطلاعات در مورد عادات و شیوه زندگی فرزندتان، مانند عادات غذایی، سطح فعالیت بدنی و الگوهای خواب او می تواند مفید باشد. همچنین می توانید از پزشک اطفال خود در مورد سایر معیارهای سلامتی مانند فشار خون، سطح کلسترول و مقاومت به انسولین سؤال کنید که می تواند تصویر جامع تری از سلامت کودک شما ارائه دهد.

خطر تمرکز بر شاخص توده بدنی (BMI) در کودکان چیست؟
تمرکز بیش از حد بر روی BMI در کودکان می تواند مضر باشد، زیرا می تواند منجر به تثبیت وزن و شکل بدن شود و می تواند باعث ایجاد نگرش ناسالم نسبت به غذا و ورزش شود. همچنین می تواند منجر به طبقه بندی نادرست کودکان سالم به عنوان اضافه وزن یا چاق شود که می تواند منجر به مداخلات و درمان های غیر ضروری شود. علاوه بر این، تمرکز بر BMI می تواند سایر عوامل مهمی را که به سلامتی کمک می کنند، مانند آمادگی جسمانی، رفاه عاطفی و عوامل اجتماعی نادیده بگیرد.

چرا اندازه گیری چاقی در کودکان دشوار است؟
اندازه گیری چاقی در کودکان به دلایل مختلفی دشوار است. اولاً، BMI معیار دقیقی برای اندازه گیری چربی بدن در کودکان نیست، زیرا سن، جنس یا مرحله رشد کودک را در نظر نمی گیرد. دوم، کودکانی که چربی بدنشان بیشتر است ممکن است به دلیل تفاوت در توده عضلانی و رشد استخوان، BMI کمتری نسبت به کودکانی که چربی بدن کمتری دارند، داشته باشند.

ژلاتین چیست؟
ژلاتین ماده ای بی طعم، بی رنگ و بی بو است که از کلاژن حیوانی به دست می آید. معمولاً به عنوان یک عامل غلیظ کننده یا عامل امولسیون کننده در محصولات غذایی مختلف مانند بستنی، ماست، پودینگ و سس ها استفاده می شود. از ژلاتین همچنین می توان برای تهیه دسرهای مبتنی بر ژل مانند خرس صمغی، لوبیا ژله ای و تنقلات میوه استفاده کرد.

حقایق تغذیه ای ژلاتین
ژلاتین یک غذای کم کالری و پروتئین بالا است که هیچ فواید تغذیه ای قابل توجهی ندارد. حاوی چربی و کربوهیدرات بسیار کمی است و هیچ فیبر یا ویتامینی ندارد. با این حال، ژلاتین را می توان با مواد مغذی خاصی مانند کلسیم و آهن غنی کرد.

فواید ژلاتین برای سلامتی کدامند؟
نشان داده شده است که ژلاتین دارای برخی از مزایای سلامتی بالقوه است، اگرچه تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است. برخی از مطالعات نشان می دهد که ژلاتین ممکن است با ایجاد یک سد ژل مانند در روده به بهبود هضم کمک کند. این می تواند به جلوگیری از عبور سریع غذا و به طور بالقوه ایجاد نفخ یا گاز کمک کند.

علاوه بر این، نشان داده شده است که ژلاتین دارای خواص ضد التهابی است که ممکن است به کاهش خطر بیماری های مزمن مانند بیماری قلبی و سرطان کمک کند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای درک کامل مزایای سلامتی بالقوه ژلاتین مورد نیاز است.

عوارض جانبی ژلاتین
در حالی که ژلاتین به طور کلی برای اکثر افراد بی خطر در نظر گرفته می شود، در برخی افراد می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. برخی از عوارض جانبی رایج ژلاتین عبارتند از:

1. نفخ و گاز - همانطور که قبلاً ذکر شد، ژلاتین ممکن است به تشکیل یک سد ژل مانند در روده کمک کند که می تواند از عبور سریع غذا و ایجاد نفخ یا گاز جلوگیری کند.
2. اسهال - در برخی موارد، مصرف بیش از حد ژلاتین می تواند منجر به اسهال شود.
3. واکنش های آلرژیک - برخی از افراد ممکن است به ژلاتین که از کلاژن حیوانی مشتق می شود حساسیت داشته باشند. علائم یک واکنش آلرژیک شامل کهیر، خارش و مشکل در تنفس است.
4. مشکلات گوارشی - در موارد نادر، مصرف بیش از حد ژلاتین می تواند باعث مشکلات گوارشی مانند یبوست یا سوء جذب شود.

توجه به این نکته مهم است که اکثر مردم ژلاتین را به مقدار کم به عنوان بخشی از رژیم غذایی خود مصرف می کنند و این عوارض معمولاً خفیف و موقتی هستند. با این حال، اگر پس از مصرف ژلاتین هر گونه عوارض جانبی شدید یا مداوم را تجربه کردید، بهتر است با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.

آبرسانی مجدد به بدن پس از ورزش برای حفظ عملکرد بدنی مطلوب و جلوگیری از کم آبی بدن ضروری است. کم آبی بدن می تواند در حین ورزش به دلیل از دست دادن مایعات از طریق تعریق رخ دهد و می تواند منجر به اثرات منفی مختلفی بر روی بدن شود، از جمله کاهش سطح انرژی، گرفتگی عضلات و اختلال در عملکرد شناختی.

بهترین راه برای آبرسانی مجدد بعد از تمرین نوشیدن آب یا نوشیدنی های ورزشی است که می تواند به جایگزینی مایعات و الکترولیت های از دست رفته در حین ورزش کمک کند. نوشیدنی‌های ورزشی بسیار مؤثر هستند زیرا حاوی الکترولیت‌هایی مانند سدیم و پتاسیم هستند که برای حفظ عملکرد مناسب ماهیچه‌ها مهم هستند.

نوشیدنی های ورزشی هنگام ورزش برای مدت طولانی یا در شرایط گرم و مرطوب به آب ترجیح داده می شوند، زیرا می توانند از کم آبی بدن جلوگیری کنند و منبع انرژی به شکل کربوهیدرات ها را فراهم کنند. با این حال، آب نیز یک راه موثر برای آبرسانی مجدد است و می تواند به اندازه نوشیدنی های ورزشی در جلوگیری از کم آبی بدن موثر باشد.

علائم کم آبی شامل ادرار تیره، خشکی دهان، خستگی، سرگیجه و گرفتگی عضلات است. نظارت بر این علائم و انجام اقداماتی برای جلوگیری از کم آبی با نوشیدن منظم مایعات در حین و بعد از ورزش بسیار مهم است.

در نتیجه، آبرسانی مجدد به بدن پس از ورزش برای حفظ عملکرد بدنی مطلوب و جلوگیری از کم آبی حیاتی است. بهترین راه برای آبرسانی، نوشیدن آب یا نوشیدنی های ورزشی است و نوشیدنی های ورزشی در شرایط خاصی به آب ارجحیت دارند. مهم است که از علائم کم آبی آگاهی داشته باشید و با نوشیدن منظم مایعات در حین و بعد از ورزش، اقدامات لازم را برای پیشگیری از آن انجام دهید.

علاوه بر این، مهم است که توجه داشته باشید که آبرسانی مجدد نه تنها پس از فعالیت بدنی بلکه در طول روز نیز باید انجام شود، زیرا هیدراتاسیون مناسب برای سلامت کلی ضروری است. هیدراتاسیون کافی به تنظیم دمای بدن، انتقال مواد مغذی و حذف مواد زائد از بدن کمک می کند.

همچنین مهم است که نوع مایعات مصرفی را در نظر بگیرید، زیرا برخی از نوشیدنی ها در واقع می توانند منجر به کم آبی بدن شوند. به عنوان مثال، مصرف مقادیر زیاد الکل یا کافئین می تواند تولید ادرار را افزایش دهد و منجر به کم آبی بدن شود. از طرف دیگر، میوه ها و سبزیجات دارای محتوای آب بالایی هستند و می توانند به افزایش سطح هیدراتاسیون کمک کنند.

در نتیجه، آبرسانی مجدد به بدن پس از ورزش برای حفظ عملکرد بدنی مطلوب و جلوگیری از کم آبی حیاتی است. بهترین راه برای آبرسانی، نوشیدن آب یا نوشیدنی های ورزشی است و نوشیدنی های ورزشی در شرایط خاصی به آب ارجحیت دارند. مهم است که از علائم کم آبی آگاهی داشته باشید و با نوشیدن منظم مایعات در حین و بعد از ورزش، اقدامات لازم را برای پیشگیری از آن انجام دهید. علاوه بر این، هیدراتاسیون مناسب باید در طول روز حفظ شود و نوع مایعات مصرفی باید در نظر گرفته شود.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آیا بعد از تمرین به کربوهیدرات نیاز دارید؟ بله، مصرف کربوهیدرات‌ها بعد از تمرین توصیه می‌شود، زیرا این کربوهیدرات‌ها منبع سوخت اولیه بدن در طول تمرینات با شدت بالا هستند. در طول فعالیت بدنی، بدن ما از گلیکوژن ذخیره شده (شکلی از گلوکز) از ماهیچه ها و کبد استفاده می کند که در صورت عدم جبران می تواند منجر به تخلیه شود. مصرف کربوهیدرات ها بعد از تمرین به پر کردن این ذخایر کمک می کند و با کاهش تجزیه عضلانی و افزایش سنتز پروتئین باعث بهبودی می شود. فواید مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش

ذخایر گلیکوژن را پر می کند - کربوهیدرات ها منبع اصلی انرژی برای عضلات در حال کار هستند و نقش حیاتی در حفظ سطح قند خون در حین و بعد از ورزش دارند. مصرف کربوهیدرات‌ها بعد از تمرین به پر کردن ذخایر گلیکوژنی که در طول تمرین استفاده می‌شد، کمک می‌کند، از خستگی جلوگیری می‌کند و عملکرد را در جلسات ورزشی آینده بهبود می‌بخشد.

سنتز پروتئین عضلانی را تقویت می کند - پروتئین برای ساخت و ترمیم بافت عضلانی ضروری است، اما برای جذب بهینه به کربوهیدرات نیاز دارد. مصرف کربوهیدرات ها در کنار پروتئین بعد از تمرین نشان داده است که سنتز پروتئین عضلانی را تقویت کرده و ریکاوری را افزایش می دهد.

ظرفیت استقامتی را بهبود می بخشد - مصرف کربوهیدرات بعد از ورزش می تواند با افزایش ذخیره گلیکوژن عضلانی به بهبود ظرفیت استقامتی کمک کند. این بدان معناست که ورزشکارانی که به طور منظم با شدت بالا تمرین می کنند یا در مسابقات طولانی مدت شرکت می کنند، ممکن است بعد از هر جلسه از مصرف کربوهیدرات ها سود ببرند.

بهترین کربوهیدرات ها برای خوردن بعد از تمرین چیست؟ بهترین کربوهیدرات‌ها برای خوردن بعد از تمرین به ترجیحات و اهداف فردی بستگی دارد، اما برخی توصیه‌های کلی عبارتند از: میوه‌هایی مانند موز، سیب، توت‌ها و آناناس به سرعت قندهای طبیعی را فراهم می‌کنند که به راحتی قابل هضم و جذب هستند.

میوه همچنین حاوی ویتامین ها، مواد معدنی و آنتی اکسیدان هایی است که می توانند به بهبودی کمک کنند. سبزیجات نشاسته ای مانند سیب زمینی شیرین، ذرت، نخود فرنگی و کدو حلوایی سرشار از کربوهیدرات های پیچیده هستند و باعث آزادسازی پایدار انرژی می شوند.

آنها همچنین کالری کمی دارند و سرشار از مواد مغذی هستند. غلات کامل مانند برنج قهوه ای، کینوا، جو و جو دوسر حاوی فیبر و ویتامین B هستند که به هضم غذا کمک کرده و از متابولیسم حمایت می کنند. این غذاها همچنین سرشار از نشاسته هستند و باعث آزادسازی پایدار انرژی می شوند.

محصولات لبنی مانند شیر، ماست و پنیر منابع خوبی از کربوهیدرات و پروتئین هستند. نشان داده شده است که پروتئین های لبنی هنگام مصرف با کربوهیدرات سنتز پروتئین ماهیچه ها را افزایش می دهند.

بهترین زمان برای مصرف کربوهیدرات بعد از تمرین چه زمانی است؟ به طور کلی توصیه می شود که کربوهیدرات ها را در عرض 30 دقیقه تا یک ساعت پس از اتمام تمرین مصرف کنید در حالی که بدن بیشتر پذیرای سوخت گیری و ریکاوری است. با این حال، این پنجره بسته به نوع و مدت تمرین و همچنین نیازها و اهداف فردی می تواند متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است برای دستیابی به منبع انرژی ثابت و جلوگیری از افزایش سطح قند خون، کربوهیدرات مصرفی خود را در طول روز کاهش دهند.

در اینجا چند نکته دیگر وجود دارد که قابل ذکر است: هدف خود را در نظر بگیرید: اگر هدف شما کاهش وزن است، گزینه های کم کربوهیدرات مانند سبزیجات غیر نشاسته ای و پروتئین های بدون چربی را انتخاب کنید. اگر می خواهید توده عضلانی بسازید، پس به سراغ وعده های غذایی با کربوهیدرات بیشتری بروید. برای وعده های غذایی عاقلانه برنامه ریزی کنید: از قبل میان وعده ها و وعده های غذایی سالم تهیه کنید تا همیشه چیزی مفید برای خوردن بعد از تمرین داشته باشید. اطمینان حاصل کنید که انتخاب های شما به راحتی آماده می شوند و همچنین قابل حمل هستند. زمان مهم است: همانطور که قبلاً اشاره کردم، زمان بندی اهمیت دارد. اولین وعده یا میان وعده بعد از تمرین را ظرف 30 تا 60 دقیقه پس از اتمام تمرین میل کنید. مهم نیست که قبل از رفتن به باشگاه صبحانه خورده اید یا نه. فقط مطمئن شوید که در اسرع وقت سوخت گیری می کنید.

اختلالات آدرنال به گروهی از شرایط اطلاق می شود که بر غدد فوق کلیوی که غدد کوچکی هستند که در بالای هر کلیه قرار دارند، تأثیر می گذارد. این غدد نقش مهمی در تولید هورمون های ضروری برای تنظیم عملکردهای مختلف بدن و حفظ سلامت کلی ایفا می کنند. انواع مختلفی از اختلالات آدرنال وجود دارد که ناشی از تولید کم یا بیش از حد این هورمون ها است.
غده آدرنال اولیه به عنوان قشر فوق کلیوی شناخته می شود، در حالی که غدد آدرنال ثانویه (یا کوچکتر) مدولای آدرنال نامیده می شوند. قشر آدرنال در درجه اول کورتیزول و آلدوسترون تولید می کند که هر دو عملکرد مهمی در تنظیم متابولیسم، فشار خون و پاسخ های ایمنی دارند. کورتیزول همچنین در حفظ سطح گلوکز در زمان استرس یا آسیب های جسمی نقش دارد. از سوی دیگر، مدولای آدرنال هورمون هایی مانند اپی نفرین (آدرنالین) و نوراپی نفرین را تولید می کنند که مسئول افزایش ضربان قلب، انقباض عروق خونی و هوشیاری در پاسخ به یک تهدید یا عامل استرس زا هستند.
عملکرد غدد آدرنال: غدد فوق کلیوی چندین عملکرد حیاتی دارند که به حفظ هموستاز (تعادل داخلی) در بدن کمک می کند. اینها شامل سنتز کورتیزول و آلدوسترون در قشر اولیه آدرنال، و همچنین تولید اپی نفرین و نوراپی نفرین توسط بصل الکلیه آدرنال است:
تولید و تنظیم کورتیزول: کورتیزول یک هورمون گلوکوکورتیکوئید مهم است که به تنظیم سطح قند خون، متابولیسم، پاسخ های ایمنی و تحمل استرس کمک می کند. در مواقع استرس جسمی یا روحی، کورتیزول آزاد شده از قشر آدرنال باعث لیپولیز (تجزیه) اسیدهای چرب ذخیره شده به اسیدهای چرب آزاد و گلیسرول می شود که سپس طی فرآیندی به نام گلوکونئوژنز به گلوکز تبدیل می شوند. این به حفظ سطح قند خون در شرایط استرس زا کمک می کند.
تولید و تنظیم آلدوسترون: آلدوسترون هورمون مهم دیگری است که توسط قشر آدرنال تولید می شود. نقش اساسی در تنظیم فشار خون، تعادل الکترولیت ها و احتباس سدیم در سلول ها دارد. هنگامی که سطح آلدوسترون افزایش می یابد، باعث می شود کلیه ها نمک (سدیم) و آب بیشتری را در خود نگه دارند که منجر به افزایش حجم مایع خارج سلولی و در نهایت افزایش فشار خون می شود. برعکس، زمانی که آلدوسترون کاهش یابد یا ناکافی باشد، فشار خون می تواند در نتیجه کاهش احتباس سدیم توسط کلیه ها کاهش یابد.
تولید اپی نفرین و نوراپی نفرین: اپی نفرین (آدرنالین) و نوراپی نفرین هورمون های استرسی هستند که از بصل الکلیه آدرنال ترشح می شوند. آنها واکنش های فیزیولوژیکی مختلفی را به تهدیدات درک شده تحریک می کنند، مانند افزایش ضربان قلب، انقباض عروق خونی، افزایش هوشیاری، تمرکز توجه، و بسیج گلوکز برای تولید انرژی در عضلات اسکلتی در موقعیت های "جنگ یا پرواز" (منبع: سایت زندگی سبز).
درمان‌های پزشکی مرسوم برای اختلالات آدرنال: درمان‌های پزشکی مرسوم برای اختلالات آدرنال تا حد زیادی به شرایط خاصی بستگی دارد که فرد تجربه می‌کند. در اینجا به شرح مختصری از برخی از روش های درمانی رایج می پردازیم:
1. بیماری آدیسون - گزینه های درمانی: بیماری آدیسون یا نارسایی اولیه آدرنال، یک اختلال مزمن است که در نتیجه تولید ناکافی کورتیزول و آلدوسترون توسط قشر آدرنال ایجاد می شود. درمان اصلی شامل جایگزینی این هورمون ها با گلوکوکورتیکوئیدها (هیدروکورتیزون) و مینرال کورتیکوئیدها (فلودروکورتیزون) است. این داروها به طور روزانه، معمولاً صبح‌ها پس از بیدار شدن از خواب، تجویز می‌شوند تا به حفظ سطح مطلوب هورمونی در طول روز کمک کنند. علاوه بر این، افراد مبتلا به بیماری آدیسون ممکن است نیاز به نظارت منظم بر سطح الکترولیت و فشار خون و درمان فوری برای هر گونه عوارض احتمالی مانند عفونت یا افت فشار خون ناشی از استرس (فشار خون پایین) داشته باشند.
2. سندرم کوشینگ - گزینه های درمانی: سندرم کوشینگ که هیپرکورتیزولیسم نیز نامیده می شود، وضعیتی است که با افزایش سطح کورتیزول به دلیل تولید بیش از حد از غدد فوق کلیوی یا سایر منابع مانند تومورهای هیپوفیز مشخص می شود. درمان اولیه برای سندرم کوشینگ شامل برداشتن غده آدرنال آسیب‌دیده (معمولاً غده‌ای که بیش از حد کورتیزول تولید می‌کند) با جراحی یا در موارد نادر، درمان علت زمینه‌ای از طریق دارو یا پرتودرمانی برای کوچک کردن تومور هیپوفیز است. در برخی موارد که هر دو غده آدرنال بیش از حد کورتیزول تولید می کنند، آدرنالکتومی دو طرفه (حذف هر دو غده فوق کلیوی با جراحی) نیز ممکن است یک گزینه باشد.
3. درمان های اضافی برای اختلالات آدرنال: بسته به نوع و شدت بیماری هر فرد، سایر درمان ها یا اقدامات حمایتی ممکن است شامل نظارت بر سطح قند خون در افراد مبتلا به کمبود کورتیزول (بیماری آدیسون)، مدیریت فشار خون پایین مرتبط با نارسایی آدرنال از طریق مایعات باشد. داروهای جایگزین یا وازوپرسور مانند دوپامین، و پیشگیری/درمان هر گونه عوارض مرتبط مانند پوکی استخوان یا شکنندگی پوست در افراد مبتلا به سندرم کوشینگ.
در نتیجه، اختلالات آدرنال یک طیف وسیع را شامل می شود

هموکروماتوز یک اختلال ژنتیکی است که بر نحوه پردازش آهن توسط بدن شما تأثیر می گذارد. این می تواند باعث جذب بیش از حد آهن از غذا شود که سپس در اندام ها و بافت های مختلف تجمع می یابد و به طور بالقوه منجر به مشکلات جدی سلامتی می شود. انواع اصلی هموکروماتوز ارثی شامل هموکروماتوز اولیه (که به عنوان کلاسیک نیز شناخته می شود) و هموکروماتوز جوانی است. هموکروماتوز اولیه معمولا به کندی ایجاد می شود و ممکن است تا بزرگسالی علائم قابل توجهی ایجاد نکند. از طرف دیگر، هموکروماتوز جوانی تمایل دارد در مراحل اولیه زندگی ظاهر شود و با سرعت بیشتری پیشرفت کند. هر دو شکل هموکروماتوز ارثی هستند، به این معنی که از طریق نسب خانوادگی منتقل می شوند.

چندین جهش در ژن HFE مرتبط با هموکروماتوز اولیه وجود دارد، اما یکی به نام C282Y مسئول بیشتر موارد است.3 این جهش منجر به پروتئین معیوب به نام پروتئین HFE می شود که نقش کلیدی در تنظیم سطح آهن در جریان خون دارد. هنگامی که این پروتئین به درستی عمل نمی کند، منجر به افزایش جذب روده ای آهن می شود و در نتیجه در بافت های مختلف بدن تجمع می یابد. هموکروماتوز نوجوانان به دلیل جهش در ژن دیگری به نام HJV یا HAMP ایجاد می شود. اثرات آن بر متابولیسم آهن، منجر به تجمع آهن و عوارض مربوط به آن می شود.

عوامل خطر برای هموکروماتوز علاوه بر داشتن سابقه خانوادگی هموکروماتوز، عوامل سبک زندگی خاصی وجود دارد که می تواند شانس ابتلا به اضافه آهن را در شما افزایش دهد، از جمله: اصالتاً اروپای شمالی (نسب و نسب سلتیک). مردم اروپای شمالی شیوع بیشتری از جهش C282Y دارند که آنها را در معرض خطر بیشتری برای هموکروماتوز قرار می دهد.

جنسیت. مردان بیشتر از زنان در معرض آهن هستند زیرا خونریزی قاعدگی به حذف آهن اضافی از بدن کمک می کند. زنانی که قاعدگی های سنگین یا هیسترکتومی را تجربه می کنند نیز شانس بیشتری برای ابتلا به اضافه بار آهن دارند. مصرف الکل. مصرف کنندگان زیاد الکل به دلیل التهاب ناشی از الکل و اختلال در عملکرد کبد در معرض خطر آسیب کبدی و اضافه بار آهن هستند.

الکل نفوذپذیری روده را افزایش می دهد و اجازه می دهد آهن بیشتری وارد جریان خون شود و در بافت ها رسوب کند. 9 10 درمان پزشکی رایج برای هموکروماتوز اگر درمان نشود، هموکروماتوز می تواند منجر به مشکلات سلامتی جدی مانند سیروز، نارسایی قلبی، دیابت، آرتریت و سرطان شود.

خوشبختانه، تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می تواند به پیشگیری از این عوارض و مدیریت موثر اضافه بار آهن کمک کند. هدف از درمان هموکروماتوز کاهش میزان آهن ذخیره شده در بدن است. دو رویکرد اصلی وجود دارد: فلبوتومی و درمان کیلاسیون. فلبوتومی شامل برداشتن خون از وریدها است که هم تعداد کل گلبول های قرمز خون و هم غلظت آهن آنها را کاهش می دهد.

شیلات درمانی از عوامل شیمیایی برای اتصال به مولکول های آهن در جریان خون و تسهیل دفع آنها از طریق ادرار استفاده می کند. در برخی موارد، پزشکان ممکن است ترکیب فلبوتومی و درمان کیلاسیون را برای نتایج مطلوب توصیه کنند. 11 12 علائم و پیامدهای اضافه بار آهن در بدن بار آهن می تواند به تدریج رخ دهد، اغلب بدون ایجاد علائم واضح در مراحل اولیه.

با این حال، با ادامه تجمع آهن در بدن، ممکن است شروع به تداخل با عملکردهای طبیعی بیولوژیکی کند که منجر به انواع علائم و خطرات بالقوه درازمدت سلامتی شود. برخی از شایع ترین علائم اضافه بار آهن عبارتند از: خستگی و ضعف تهوع و درد شکم از دست دادن میل جنسی/ناتوانی جنسی ناخن های شکننده یا ریزش مو تپش قلب یا آریتمی درد و سفتی مفاصل (آرتریت) اختلال عملکرد غدد درون ریز و اضافه بار آهن رسوب بیش از حد آهن در بدن پانکراس با مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 مرتبط است.

مطالعات نشان می دهد که سطوح بالای آهن فریک (Fe3+) می تواند به طور مستقیم عملکرد سلول های بتا را که انسولین تولید می کنند، مختل کند. محققان بر این باورند که اضافه بار آهن می تواند به ایجاد خودایمنی، استرس اکسیداتیو و التهاب مزمن کمک کند، که همگی در پاتوژنز دیابت نوع 2 نقش دارند. تحقیقات همچنین نشان داده است که اضافه بار آهن می تواند بر عملکرد تیروئید تأثیر منفی بگذارد. غلظت بالای قوطی آهن

غلظت بالای آهن می تواند با فعالیت آنزیم های دخیل در سنتز هورمون تیروئید تداخل داشته باشد و منجر به کاهش تولید هورمون های تیروئید و کم کاری تیروئید شود. علاوه بر این، اضافه بار آهن می‌تواند باعث تشکیل آنتی‌بادی‌ها علیه غده تیروئید شود و به ایجاد شرایط خودایمنی مانند بیماری هاشیموتو کمک کند. اضافه بار آهن نیز با افزایش خطر بیماری‌های قلبی عروقی مرتبط است. رسوب بیش از حد آهن در عضله قلب می تواند منجر به آسیب و اختلال عملکرد میوکارد شود و در نهایت خطر حمله قلبی، سکته مغزی و نارسایی احتقانی قلب را افزایش دهد. یک مطالعه اخیر نشان داد که افراد مبتلا به هموکروماتوز ژنتیکی به طور قابل توجهی بالاتر بودند

خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند. 15 نگرانی دیگر مرتبط با اضافه بار آهن، ارتباط احتمالی بین آهن و سرطان است. برخی از تحقیقات نشان می دهد که سطح آهن بالا می تواند رشد و گسترش سلول های تومور را تحریک کند. یک نظریه این است که رادیکال های آزاد تولید شده توسط آهن اضافی می تواند به DNA آسیب برساند و فرآیند سرطان زایی را آغاز کند. فرضیه دیگری پیشنهاد می‌کند که آهن ممکن است با خدمت به عنوان یک منبع غذایی برای سلول‌های سرطانی، تکثیر سلول‌ها را تامین کند.16 در حالی که تحقیقات بیشتری برای درک کامل رابطه بین اضافه بار آهن و سرطان مورد نیاز است، واضح است که حفظ تعادل مناسب آهن برای سلامتی و سلامت کلی ضروری است. 

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

نفخ و نفخ از مشکلات گوارشی رایجی هستند که می توانند برای بسیاری از افراد باعث ناراحتی، خجالت و ناامیدی شوند. اگرچه ممکن است مشکلات جزئی به نظر برسند، اما می توانند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارند. در این مقاله به بررسی علل اصلی نفخ و نفخ می‌پردازیم، روش‌های اثبات شده برای کاهش یا توقف آن‌ها را مورد بحث قرار می‌دهیم و نکاتی را برای کاهش علائم آن ارائه می‌کنیم.

نفخ شکم چیست؟
نفخ به معنای عبور گاز از دستگاه گوارش از طریق مقعد است. این یک فرآیند طبیعی است که زمانی اتفاق می‌افتد که باکتری‌های روده انواع خاصی از مواد غذایی مانند کربوهیدرات‌ها، پروتئین‌ها و فیبر را تجزیه می‌کنند. گازهای حاصل از جمله نیتروژن، اکسیژن، دی اکسید کربن و هیدروژن می توانند منجر به گوز زدن یا آروغ زدن شوند. در حالی که تجربه مقداری نفخ طبیعی است، تولید بیش از حد گاز می تواند نشانه ای از یک مشکل اساسی سلامتی باشد.

راه های اثبات شده برای کاهش یا توقف نفخ چیست؟
نفخ، احساس پری یا تنش در شکم است که اغلب با تورم قابل مشاهده همراه است. این می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله خوردن برخی غذاها، بلعیدن هوا، یا داشتن یک بیماری زمینه ای مانند سندرم روده تحریک پذیر (IBS). در اینجا چند استراتژی مبتنی بر شواهد برای به حداقل رساندن یا از بین بردن نفخ آورده شده است:

تغییرات رژیم غذایی: برخی از غذاها بیشتر از سایرین باعث ایجاد نفخ می شوند. مقصران رایج عبارتند از لوبیا، کلم، کلم بروکلی، پیاز، گندم و محصولات لبنی. پیگیری میزان مصرف غذا و نظارت بر الگوها می تواند به شناسایی مواردی که باعث نفخ می شوند کمک کند. آزمایش یک رژیم غذایی با FODMAP کم، که الیگو-، دی- و مونوساکاریدها و پلی ال های قابل تخمیر را محدود می کند، نشان داده است که علائم را در برخی افراد کاهش می دهد.
کنترل وعده غذایی: خوردن وعده های غذایی بزرگ می تواند بر سیستم گوارش فشار وارد کند و منجر به نفخ و ناراحتی شود. مصرف وعده های غذایی کوچکتر و مکرر در طول روز می تواند به تسهیل هضم و جلوگیری از نفخ کمک کند.

پروبیوتیک ها:
افزودن پروبیوتیک ها به برنامه روزانه می تواند فواید بی شماری از جمله کاهش نفخ داشته باشد. پروبیوتیک ها باکتری ها و مخمرهای زنده ای هستند که برای سلامت روده مفید هستند و به شکل مکمل یا از طریق منابع غذایی مانند ماست، کفیر، کیمچی، کلم ترش و کومبوچا به دست می آیند. مطالعات نشان می دهد که مصرف پروبیوتیک ها می تواند علائم نفخ را کاهش دهد، به خصوص در افراد مبتلا به IBS. با این حال، پروبیوتیک ها را عاقلانه انتخاب کنید، زیرا برخی از سویه ها موثرتر از سایرین هستند. به عنوان مثال، سویه‌های بیفیدوباکتریوم و لاکتوباسیلوس در کاهش نفخ معده امیدوارکننده هستند.

به طور منظم تمرین کن:
فعالیت بدنی بر سلامت کلی تأثیر مثبت می گذارد و همچنین می تواند با نفخ مقابله کند. ورزش ماهیچه‌های روده را تحریک می‌کند، حرکات منظم روده را تقویت می‌کند و احتمال یبوست را کاهش می‌دهد - یک عامل رایج در ایجاد نفخ. ورزش‌های کم‌تأثیر مانند یوگا، پیلاتس یا پیاده‌روی می‌توانند بدون وارد کردن استرس اضافی به بدن تسکین دهند.

مدیریت سطوح استرس:
استرس و اضطراب می تواند علائم گوارشی را اغراق آمیز کند و منجر به نفخ شود. درگیر شدن در تکنیک‌های تمدد اعصاب مانند تمرین‌های تنفس عمیق، مدیتیشن ذهن‌آگاهی، یا درمان رفتاری شناختی ممکن است به مدیریت استرس و نفخ ناشی از آن کمک کند. به یاد داشته باشید که پرداختن به سلامت روان به رفاه کلی کمک می کند.

اجتناب از نوشیدنی های گازدار:
نوشیدن نوشیدنی‌های حاوی گاز مانند نوشابه، آب گازدار، قهوه و چای ممکن است طراوت‌بخش به نظر برسند، اما می‌توانند نفخ را بدتر کنند. تعویض این نوشیدنی ها با گزینه های غیر گازدار - آب، دمنوش های گیاهی و قهوه بدون کافئین - می تواند ناراحتی را کاهش دهد.

محدود کردن مصرف الکل:
اگرچه مصرف الکل به طور مستقیم باعث نفخ نمی شود، اما می تواند علائم موجود را بدتر کند. به طور خاص آبجو حاوی کربنات، قند و گلوتن است که همه اینها به طور بالقوه به نفخ کمک می کنند. انتخاب گزینه‌های با تخمیر پایین‌تر مانند شراب قرمز، مشروبات الکلی یا ماکت به شما امکان می‌دهد از موقعیت‌های اجتماعی بدون تشدید نگرانی‌های گوارشی لذت ببرید.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

تب به عنوان افزایش دمای بدن بالاتر از حد طبیعی تعریف می شود که از 97 درجه فارنهایت (36.1 درجه سانتیگراد) تا 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) متغیر است. این یکی از راه هایی است که بدن ما با افزایش دمای داخلی بدن با عفونت ها یا سایر بیماری ها مبارزه می کند تا بقای باکتری ها و ویروس ها را دشوار کند. اگرچه تب می تواند ترسناک باشد، اما معمولاً پس از چند روز بدون هیچ آسیبی از بین می رود.

موارد زیادی وجود دارد که می تواند باعث تب شود، از جمله عفونت های ویروسی و باکتریایی رایج مانند سرماخوردگی، آنفولانزا، گلودرد، عفونت گوش، گلودرد استرپتوکوکی و غیره. سایر علل کمتر شایع اما احتمالی عبارتند از واکنش به واکسیناسیون، برخی داروها، شرایط التهابی مانند آرتریت روماتوئید. ، یا سرطان

در موارد نادر، تب بالا ممکن است به دلیل مشکلات سلامتی جدی تری مانند مننژیت، سپسیس یا گرمازدگی نیز رخ دهد. علائم و نشانه های تب بارزترین علامت تب افزایش دمای بدن است. با این حال، علائم متعدد دیگری نیز وجود دارد که اغلب همراه با تب هستند، از جمله لرز، تعریق، سردرد، دردهای عضلانی، خستگی، از دست دادن اشتها، تحریک پذیری و کم آبی بدن.

کودکان خردسال ممکن است علائم دیگری مانند اسهال، استفراغ، سرفه یا بثورات پوستی را نیز تجربه کنند. چه زمانی باید نگران تب باشید؟ به طور کلی، اگر دمای یک کودک زیر 2 سال از مقعد بیش از 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) باشد، یا اگر فردی بزرگتر از 2 سال دارای دمای بالاتر از 103 درجه فارنهایت (39.4 درجه سانتیگراد) باشد، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. بلافاصله.

علاوه بر این، اگر تب بیش از سه روز طول بکشد و همراه با درد شدید، مشکل تنفسی، گیجی، سرگیجه یا سفتی گردن باشد، مراجعه فوری به پزشک ضروری است.

متخصصان چگونه تب را تشخیص می دهند؟ متخصصان معمولاً از دماسنج برای اندازه گیری دمای بدن و تعیین اینکه آیا فرد تب دارد یا خیر استفاده می کنند. انواع مختلفی از دماسنج ها از جمله دیجیتال، شیشه ای و یکبار مصرف وجود دارد.

دماسنج های دیجیتال خوانش سریع و دقیق را ارائه می دهند در حالی که دماسنج های شیشه ای به زمان بیشتری برای رسیدن به نتیجه نیاز دارند. دماسنج های یکبار مصرف راحت هستند، اما برای استفاده منظم توصیه نمی شوند زیرا نمی توانند استریل شوند.

هر نوع دماسنج را که انتخاب می کنید، همیشه دستورالعمل ها را به دقت دنبال کنید و قبل از استفاده از لمس نوک آن با انگشتان خود خودداری کنید. اگر در اندازه گیری دما مشکل دارید، با پزشک خود مشورت کنید که ممکن است روش های جایگزینی مانند دماسنج غشای تمپان (دما سنج گوش) یا دماسنج های پیشانی مادون قرمز را توصیه کند.

درمان تب چیست؟ درمان تب بالا عمدتاً شامل مدیریت علائم است تا زمانی که به طور طبیعی فروکش کند. این شامل استراحت زیاد، هیدراته ماندن با نوشیدن مقدار زیادی آب و نوشیدنی های ورزشی غنی از الکترولیت، پوشیدن لباس های سبک و استفاده از کمپرس سرد یا حمام ولرم برای کاهش دمای بدن است.

داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل/موترین) می‌توانند به کاهش ناراحتی کمک کنند، اما رعایت دقیق دستورالعمل‌های دوز ضروری است و از دادن این داروها به کودکان خردسال اجتناب شود، مگر اینکه پزشک متخصص اطفال توصیه کند.

هرگز به افراد کمتر از 18 سال آسپرین ندهید زیرا می تواند منجر به یک بیماری بالقوه کشنده به نام سندرم ری شود. اگر تب بیش از چند روز ادامه داشت یا بدتر شد، به پزشک مراجعه کنید تا علائم شما را بررسی کند و علت اصلی را مشخص کند. در صورت لزوم ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کنند.

درمان‌های خانگی برای تب علاوه بر درمان‌های مرسوم، در اینجا چند درمان خانگی ساده وجود دارد که می‌تواند به مدیریت علائم تب کمک کند: • هیدراته بمانید - مایعات زیادی مانند آب، آب نارگیل، آب میوه‌ها، دمنوش‌های گیاهی و آبگوشت بنوشید تا از کم آبی بدن جلوگیری کنید. • کمپرس سرد - استفاده از یک پارچه شستشوی خنک روی پیشانی یا پشت گردن می تواند به کاهش دمای بدن کمک کند. • سر را بلند کنید - خوابیدن با بالش های اضافی یا دراز کشیدن روی مبل می تواند مجاری تنفسی شما را باز نگه دارد و احتقان را برطرف کند. • استراحت - از فعالیت های شدید استراحت کنید و به اندازه کافی بخوابید تا سیستم ایمنی بهبود یابد.

داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل/موترین) می توانند به کاهش علائم تب و ناراحتی کمک کنند. اینها باید طبق دستورالعمل بسته استفاده شوند و هرگز به کودکان زیر دو ماه بدون صحبت با پزشک اطفال داده نشود.

به خاطر داشته باشید که این داروها مشکل اساسی ایجاد کننده تب را درمان نمی کنند. آنها فقط برای کنترل علائم مرتبط کار می کنند. اگر در مورد درمان تب در خانه نگرانی دارید یا اگر تب ظرف چند روز بهبود نیافت، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

لوپوس یک بیماری خودایمنی مزمن است که می تواند اندام ها و سیستم های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهد. زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت های سالم حمله می کند و باعث التهاب و آسیب می شود. لوپوس همچنین به عنوان لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) شناخته می شود و می تواند افراد را در هر سن، جنسیت یا نژاد مبتلا کند.

علل لوپوس:
علت دقیق لوپوس مشخص نیست، اما اعتقاد بر این است که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و هورمونی است. برخی از افراد ممکن است استعداد ژنتیکی برای ابتلا به لوپوس داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است در معرض محرک های محیطی خاصی قرار بگیرند که باعث اختلال در عملکرد سیستم ایمنی می شود. عوامل هورمونی مانند بارداری یا استفاده از قرص های ضد بارداری نیز می توانند خطر ابتلا به لوپوس را افزایش دهند.

علائم لوپوس:
علائم لوپوس می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و بر سیستم های مختلف بدن تاثیر بگذارد. برخی از علائم رایج عبارتند از: خستگی، تب، درد مفاصل و بثورات. علائم دیگر ممکن است شامل تورم غدد، درد قفسه سینه، تنگی نفس و سردرد باشد. در برخی موارد، لوپوس می تواند باعث آسیب جدی اندام، مانند نارسایی کلیه یا بیماری قلبی شود.

تشخیص لوپوس:
تشخیص لوپوس می تواند چالش برانگیز باشد زیرا علائم آن می تواند شبیه بیماری های دیگر باشد و هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند به طور قطعی این بیماری را تشخیص دهد. پزشکان معمولاً از ترکیبی از آزمایش‌ها برای تشخیص لوپوس از جمله آزمایش خون، آزمایش ادرار و آزمایش تصویربرداری استفاده می‌کنند. این آزمایش ها می توانند به شناسایی وجود آنتی بادی ها و سایر شاخص های لوپوس در بدن کمک کنند.

درمان لوپوس:
هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد، اما با درمان مناسب می توان آن را مدیریت کرد. هدف از درمان کاهش التهاب و جلوگیری از آسیب اندام است. این ممکن است شامل استفاده از داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها، سرکوب کننده‌های ایمنی و مسکن‌ها باشد. در برخی موارد، پزشکان ممکن است فیزیوتراپی یا کاردرمانی را برای کمک به مدیریت علائم و بهبود تحرک توصیه کنند.

عوارض لوپوس:
لوپوس در صورت عدم درمان یا مدیریت ضعیف می تواند عوارض جدی ایجاد کند. برخی از عوارض شایع عبارتند از نارسایی کلیه، بیماری قلبی و سکته. لوپوس همچنین می تواند خطر عفونت را افزایش دهد و ممکن است به مغز، چشم ها و ریه ها آسیب برساند. بارداری می تواند به ویژه برای زنان مبتلا به لوپوس چالش برانگیز باشد، زیرا این بیماری می تواند خطر عوارض در دوران بارداری و زایمان را افزایش دهد.

در نتیجه، لوپوس یک بیماری پیچیده و چالش برانگیز است که می تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت و کیفیت زندگی فرد داشته باشد. در حالی که هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد، می توان آن را با درمان و حمایت مناسب مدیریت کرد. برای افراد مبتلا به لوپوس ضروری است که از نزدیک با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود برای ایجاد یک برنامه درمانی شخصی که نیازها و اهداف خاص آنها را برطرف می کند، همکاری کنند. با مدیریت صحیح، افراد مبتلا به لوپوس می توانند زندگی کامل و فعالی داشته باشند.

منبع مطلب: سایت زندگی سبز

با افزایش سن، بدن آنها دستخوش تغییرات قابل توجهی می شود که می تواند بر سلامت کلی آنها تأثیر بگذارد. این تغییرات می تواند شامل کاهش توانایی های فیزیکی و شناختی و همچنین افزایش خطر بیماری های مزمن مانند بیماری قلبی، دیابت و آرتریت باشد. با این حال، حفظ یک سبک زندگی سالم می تواند به کاهش این اثرات و بهبود کیفیت زندگی برای سالمندان کمک کند.

مسائل اجتماعی موثر بر سالمندان

مسائل اجتماعی که بر زندگی و سلامت سالمندان تأثیر می گذارد عبارتند از: انزوا، فقر و عدم دسترسی به مراقبت های بهداشتی. انزوا می تواند منجر به افسردگی و اضطراب شود، در حالی که فقر می تواند دسترسی به غذای مغذی و مراقبت های بهداشتی با کیفیت را محدود کند. علاوه بر این، بسیاری از افراد مسن ممکن است مشکلات حرکتی داشته باشند که دسترسی به خدمات مراقبت های بهداشتی یا فعالیت های اجتماعی را دشوار می کند.

تغییرات سبک زندگی برای پیری سالم

چندین تغییر در سبک زندگی وجود دارد که می تواند به سالمندان کمک کند تا زندگی سالمی داشته باشند. اینها شامل ورزش منظم، رژیم غذایی متعادل و مشارکت اجتماعی است. ورزش منظم می تواند به بهبود قدرت بدنی و تحرک کمک کند، در حالی که یک رژیم غذایی متعادل می تواند مواد مغذی لازم را برای حفظ سلامت کلی فراهم کند. مشارکت اجتماعی می تواند به کاهش احساس انزوا و بهبود سلامت روان کمک کند.

نقش رژیم غذایی در سلامت سالمندان

رژیم غذایی نقش مهمی در سلامت سالمندان دارد. با افزایش سن، متابولیسم افراد کاهش می یابد و ممکن است بیشتر در معرض بیماری های مزمن مانند بیماری قلبی، دیابت و پوکی استخوان قرار بگیرند. یک رژیم غذایی سالم می تواند به پیشگیری از این بیماری ها و حفظ سلامت کلی کمک کند.

برخی از دستورالعمل های غذایی برای سالمندان به شرح زیر است:

رژیم غذایی متعادلی داشته باشید که شامل مقدار زیادی میوه، سبزیجات، غلات کامل و منابع پروتئین بدون چربی باشد.
چربی های اشباع و ترانس، کلسترول و قندهای اضافه شده را محدود کنید.
با نوشیدن مقدار زیادی آب و مایعات دیگر هیدراته بمانید.
مصرف مولتی ویتامین یا مکمل های دیگر را برای پر کردن شکاف های تغذیه ای در نظر بگیرید.
فواید ورزش برای سالمندان

ورزش برای حفظ سلامت جسمی و روانی با افزایش سن افراد ضروری است. ورزش منظم می تواند به بهبود قدرت، تعادل و انعطاف پذیری و همچنین کاهش خطر بیماری های مزمن مانند بیماری قلبی، دیابت و پوکی استخوان کمک کند. علاوه بر این، نشان داده شده است که ورزش باعث بهبود خلق و خو و عملکرد شناختی در سالمندان می شود.

در زیر چند نکته برای گنجاندن ورزش در برنامه روزانه افراد سالمند آورده شده است:

به آرامی شروع کنید و به مرور زمان شدت و مدت ورزش را افزایش دهید.
ورزش هایی مانند پیاده روی، شنا یا یوگا را انتخاب کنید که کم تاثیر و مناسب برای افراد مسن باشد.
برای ایجاد یک برنامه ورزشی ایمن و موثر، با یک فیزیوتراپ یا مربی شخصی کار کنید.
ورزش را به بخشی منظم از هر روز تبدیل کنید، مانند پیاده روی روزانه یا شرکت در یک کلاس تناسب اندام سالمندان.
در پایان، حفظ یک سبک زندگی سالم برای سلامت و تندرستی سالمندان ضروری است. این شامل یک رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم و مشارکت اجتماعی است. با پرداختن به مسائل اجتماعی که سالمندان را تحت تاثیر قرار می دهد و با ترویج انتخاب سبک زندگی سالم می توان به بهبود کیفیت زندگی این جمعیت و کاهش بار بیماری های مزمن کمک کرد.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

سیاتیک یک بیماری شایع است که عصب سیاتیک را که بزرگترین عصب بدن است درگیر می کند. این وضعیتی است که باعث درد، سوزن سوزن شدن و بی حسی در ناحیه کمر، باسن و پاها می شود. در این مقاله به سوالات متداول در مورد سیاتیک، از جمله علل شایع آن، عوامل خطر، علائم، تشخیص، درمان و درمان های خانگی پاسخ خواهیم داد.

علل شایع سیاتیک چیست؟
عصب سیاتیک می تواند تحت فشار یا تحریک در شرایط مختلف قرار گیرد، مانند:

آ. فتق دیسک: فتق دیسک زمانی اتفاق می افتد که مواد نرم داخل دیسک ستون فقرات بیرون زده و به عصب سیاتیک فشار می آورد و باعث درد می شود.

ب تنگی کانال نخاعی: این وضعیت زمانی رخ می دهد که کانال نخاعی باریک می شود و به عصب سیاتیک فشار وارد می کند.

ج بیماری دژنراتیو دیسک: این وضعیتی است که در آن دیسک های ستون فقرات به مرور زمان فرسوده شده و باعث درد و التهاب می شود.

د بی نظمی های اسکلتی: شرایطی مانند اسکولیوز یا انحنای ستون فقرات می تواند باعث سیاتیک شود.

ه. بارداری: سیاتیک می تواند در دوران بارداری نیز رخ دهد، زیرا وزن کودک باعث کشیدگی عصب سیاتیک می شود (منبع: سایت زندگی سبز).

عوامل خطر سیاتیک چیست؟
برخی از عوامل خطر برای سیاتیک عبارتند از:

آ. سن: سیاتیک در افراد بالای 50 سال شایع تر است.

ب چاقی: اضافه وزن یا چاقی می تواند خطر ابتلا به سیاتیک را افزایش دهد.

ج فعالیت بدنی: افرادی که مشاغلی دارند که نیاز به بلند کردن اجسام سنگین یا نشستن طولانی مدت دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سیاتیک هستند.

د ژنتیک: برخی افراد ممکن است مستعد ژنتیکی به شرایط خاصی داشته باشند که می تواند باعث سیاتیک شود.

علائم سیاتیک چیست؟
علائم سیاتیک می تواند متفاوت باشد، اما معمولاً شامل موارد زیر است:

آ. درد در ناحیه کمر، باسن و پاها.

ب ضعف یا بی حسی در پاها.

ج احساس گزگز یا سوزش در پاها.

د مشکل در ایستادن یا نشستن طولانی مدت.
ه. دردی که با حرکات یا فعالیت های خاص بدتر می شود.

f. کاهش دامنه حرکتی در ناحیه کمر یا پاها.

g. از دست دادن کنترل مثانه یا روده در موارد شدید.

پزشکان چگونه سیاتیک را تشخیص می دهند؟
برای تشخیص سیاتیک، پزشکان معمولاً با معاینه فیزیکی و سابقه پزشکی شروع می کنند. آنها همچنین ممکن است آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، ام آر آی یا سی تی اسکن را برای کمک به شناسایی علت اصلی درد سفارش دهند. در برخی موارد، پزشکان ممکن است مطالعات عصبی یا آزمایشات الکترومیوگرافی (EMG) را برای ارزیابی عملکرد عصبی و تعیین میزان آسیب عصبی انجام دهند.

بهترین درمان سیاتیک چیست؟
بهترین درمان برای سیاتیک به علت اصلی درد بستگی دارد. در بیشتر موارد، ترکیبی از دارو، فیزیوتراپی و تغییرات سبک زندگی می تواند به کاهش علائم و بهبودی کمک کند. برخی از گزینه های درمانی رایج عبارتند از:

آ. داروها: مسکن‌های بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا استامینوفن می‌توانند به مدیریت درد و کاهش التهاب کمک کنند. داروهای تجویزی مانند شل کننده های عضلانی یا مواد افیونی نیز ممکن است در برخی موارد توصیه شوند.

ب فیزیوتراپی: یک فیزیوتراپیست می تواند به طراحی یک برنامه ورزشی شخصی برای بهبود انعطاف پذیری، قدرت و دامنه حرکت در کمر و پاها کمک کند. آنها همچنین ممکن است از تکنیک هایی مانند درمان دستی یا گرما درمانی برای کمک به کاهش درد استفاده کنند.

ج تغییرات سبک زندگی: ایجاد برخی تغییرات در سبک زندگی، مانند کاهش وزن یا ترک سیگار، می تواند به کاهش خطر سیاتیک و بهبود سلامت کلی کمک کند.

د تزریق: در برخی موارد، پزشکان ممکن است تزریق استروئید اپیدورال یا سایر انواع تزریق را برای کمک به کاهش التهاب و کاهش درد توصیه کنند.

ه. جراحی: در موارد شدید سیاتیک، ممکن است جراحی برای برداشتن فتق دیسک یا کاهش فشار روی عصب سیاتیک لازم باشد.

درد سیاتیک چقدر طول می کشد؟
مدت زمان درد سیاتیک بسته به علت زمینه ای و شدت بیماری می تواند متفاوت باشد.

گرفتگی عضلانی انقباضات غیرارادی عضلات است که می تواند به طور ناگهانی و بدون هشدار رخ دهد. آنها معمولاً باعث ایجاد درد یا ناراحتی شدید می شوند که می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. گرفتگی می تواند هر ماهیچه ای در بدن را تحت تاثیر قرار دهد، اما بیشتر در پاها و پاها تجربه می شود.

انواع و علل گرفتگی عضلانی: انواع مختلفی از گرفتگی عضلات وجود دارد، از جمله:

گرفتگی های ایدیوپاتیک: این گرفتگی ها بدون هیچ دلیل مشخصی رخ می دهند و شایع ترین نوع گرفتگی عضلانی هستند.
گرفتگی های ناشی از کم آبی بدن: این گرفتگی زمانی اتفاق می افتد که بدن مایعات و الکترولیت های زیادی را از دست می دهد، معمولاً به دلیل تعریق در حین ورزش یا سایر فعالیت های بدنی.

کرامپ های شبانه: این گرفتگی ها در هنگام خواب یا استراحت رخ می دهد و می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله کم آبی بدن، گردش خون ضعیف یا آسیب عصبی باشد.

کرامپ های متابولیک: این گرفتگی ها به دلیل اختلالات یا عدم تعادل متابولیک مانند سطوح پایین پتاسیم، منیزیم یا کلسیم رخ می دهد.
گرفتگی های عصبی عضلانی: این گرفتگی ها به دلیل مشکلات سیستم عصبی مانند فشردگی عصب، آسیب یا بیماری رخ می دهد.

گرفتگی دیستونیک، چه چیزی می تواند گرفتگی عضلات را تقلید کند؟ دیستونی یک اختلال حرکتی است که می تواند باعث انقباضات غیر ارادی عضلانی شود که شبیه به گرفتگی عضلات است.

آیا داروها می توانند باعث گرفتگی عضلات شوند؟
بله، برخی داروها می توانند خطر گرفتگی عضلات را افزایش دهند. دیورتیک ها، که اغلب برای درمان فشار خون بالا و احتباس مایعات استفاده می شوند، می توانند منجر به کم آبی و عدم تعادل الکترولیت ها شوند که می تواند باعث گرفتگی عضلات شود. سایر داروها مانند کورتیکواستروئیدها، استروژن ها و استاتین ها نیز با گرفتگی عضلات مرتبط هستند.

درمان دارویی برای گرفتگی عضلات چیست؟ هیچ درمان دارویی خاصی برای گرفتگی عضلات وجود ندارد، اما داروهای خاصی ممکن است برای مدیریت شرایط زمینه‌ای که ممکن است باعث ایجاد گرفتگی شوند، تجویز شوند. به عنوان مثال، اگر کم آبی باعث ایجاد گرفتگی عضلات شود، ممکن است مکمل های الکترولیت یا مایعات توصیه شود. اگر یک بیماری عصبی عضلانی باعث گرفتگی عضلات شود، ممکن است داروهایی مانند باکلوفن، دانترولن یا سم بوتولینوم برای کمک به شل شدن عضلات آسیب دیده تجویز شود.

آیا می توان از گرفتگی عضلات در حین ورزش جلوگیری کرد؟ هیدراتاسیون و تغذیه مناسب می تواند به جلوگیری از گرفتگی عضلات در حین ورزش کمک کند. نوشیدن مقدار زیادی آب قبل، حین و بعد از فعالیت بدنی به خصوص در روزهای گرم و مرطوب بسیار مهم است. خوردن یک رژیم غذایی متعادل که شامل مقادیر کافی پتاسیم، منیزیم و کلسیم باشد نیز می تواند به جلوگیری از گرفتگی عضلات کمک کند.

آیا می توان از گرفتگی عضلات در هنگام استراحت جلوگیری کرد؟ برای جلوگیری از گرفتگی عضلات شبانه

برای جلوگیری از گرفتگی عضلات شبانه، رعایت بهداشت خواب و اجتناب از خوابیدن در موقعیت هایی که ممکن است اعصاب را فشرده یا جریان خون را محدود کند، مهم است. حرکات کششی قبل از خواب نیز می تواند به جلوگیری از گرفتگی عضلات کمک کند. در برخی موارد، پرداختن به شرایط پزشکی زمینه‌ای، مانند آسیب عصبی یا عدم تعادل الکترولیت، ممکن است برای جلوگیری از گرفتگی عضلات در هنگام استراحت ضروری باشد.

در نتیجه، گرفتگی عضلات یک مشکل رایج است که می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود. هیدراتاسیون و تغذیه مناسب همراه با حرکات کششی و سایر اقدامات پیشگیرانه می تواند به کاهش خطر گرفتگی عضلات در حین ورزش و در هنگام استراحت کمک کند. اگر گرفتگی عضلات مداوم یا شدید را تجربه می کنید، مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید تا علت زمینه ای و درمان مناسب را تعیین کنید.

کبد یکی از مهم ترین اندام های بدن ماست. در سمت راست شکم، درست زیر قفسه سینه قرار دارد و وزن آن تقریباً 1.5 کیلوگرم است. مسئول عملکردهای مختلفی است که به حفظ سلامت بدن کمک می کند. در این مقاله به عملکرد کبد، علائم و نشانه های بیماری کبد، علل بیماری کبد، آزمایش خون برای عملکرد کبد و بیوپسی کبد می پردازیم.

عملکرد کبد

کبد عملکردهای مهم بسیاری دارد که به حفظ سلامت بدن ما کمک می کند. برخی از وظایف اصلی آن عبارتند از:

سم زدایی: کبد به حذف سموم و مواد شیمیایی مضر مانند الکل و مواد مخدر از بدن ما کمک می کند.

تولید صفرا: کبد صفرا تولید می کند که برای هضم غذا ضروری است. صفرا به تجزیه چربی ها به قطرات کوچکتر کمک می کند و هضم آنها را آسان تر می کند.

سنتز پروتئین: کبد پروتئین های مختلفی تولید می کند که برای حفظ عملکرد مناسب بدن ما ضروری هستند.

تنظیم قند خون: کبد با ذخیره گلوکز اضافی به عنوان گلیکوژن و آزادسازی آن در صورت نیاز، سطح قند خون را تنظیم می کند.

حمایت از سیستم ایمنی: کبد با تولید آنتی بادی ها و حذف باکتری ها و ویروس ها از جریان خون به مبارزه با عفونت ها کمک می کند (زندگی سبز).

علائم و نشانه های بیماری کبد

بسته به علت و شدت بیماری، بیماری کبد می تواند به طرق مختلف ظاهر شود. برخی از علائم و نشانه های رایج بیماری کبد عبارتند از:

زردی: زردی پوست و چشم ها به دلیل تجمع بیلی روبین در بدن.

درد شکم: درد یا ناراحتی در قسمت بالای سمت راست شکم که اغلب با نفخ یا تورم همراه است.

خستگی: احساس خستگی یا ضعف، حتی پس از استراحت کافی.

حالت تهوع و استفراغ: احساس تهوع یا استفراغ به خصوص در صبح.

از دست دادن اشتها: احساس گرسنگی کمتر از حد معمول یا بی اشتهایی.

ادرار تیره: ادراری که تیره تر از حد معمول است که اغلب به دلیل تجمع بیلی روبین در بدن است.

تورم: تورم در پاها یا مچ پا که اغلب به دلیل احتباس مایعات به دلیل بیماری کبدی ایجاد می شود.

علل بیماری کبد

علل مختلفی برای بیماری کبد وجود دارد، از جمله:

سوء مصرف الکل: نوشیدن طولانی مدت زیاد می تواند منجر به سیروز کبدی شود.

این شامل هپاتیت B و C است که هر دو در اثر عفونت های ویروسی ایجاد می شوند.

بیماری کبد چرب غیر الکلی (NAFLD): این بیماری به دلیل تجمع چربی در کبد، اغلب به دلیل چاقی و رژیم غذایی ناسالم ایجاد می شود.

بیماری های خود ایمنی: شرایطی مانند هپاتیت خود ایمنی و سیروز صفراوی اولیه می توانند باعث بیماری کبد شوند.

ژنتیک: برخی اختلالات ژنتیکی، مانند بیماری ویلسون، می تواند بر کبد تأثیر بگذارد و باعث بیماری شود.

قرار گرفتن در معرض سموم: قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و سموم خاص، مانند موادی که در محصولات پاک کننده یا آفت کش ها یافت می شود، می تواند به کبد آسیب برساند.

آزمایش خون برای عملکرد کبد

آزمایش خون ابزار مهمی در تشخیص بیماری کبدی است. چندین آزمایش وجود دارد که می تواند برای ارزیابی عملکرد کبد انجام شود، از جمله:

آلانین ترانس آمیناز (ALT): این آنزیم زمانی که سلول های کبد آسیب می بینند در جریان خون آزاد می شود. افزایش سطح ALT ممکن است نشان دهنده آسیب کبدی باشد.

آسپارتات ترانس آمیناز (AST): این آنزیم در جریان آسیب سلول های کبدی نیز در جریان خون آزاد می شود. افزایش سطح AST ممکن است نشان دهنده آسیب کبدی باشد.