اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و اختلال استرس پس از سانحه پیچیده (CPTSD) اختلالات روانی هستند که می توانند به طور قابل توجهی بر رفاه فرد تأثیر بگذارند. هدف این مقاله بررسی جزئیات هر دو بیماری با تمرکز بر علائم، علل، عوامل خطر، روش‌های درمان و تفاوت‌ها است.
علائم و تشخیص اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
تجربه مجدد علائم: افراد مبتلا به PTSD ممکن است فلاش بک یا افکار مزاحم در مورد رویداد آسیب زا را تجربه کنند. این خاطرات ممکن است به گونه‌ای باشد که فرد در حال احیای آسیب است.
علائم اجتناب: افراد ممکن است سعی کنند از موقعیت ها، افراد یا هر چیزی که آنها را به یاد رویداد آسیب زا می اندازد اجتناب کنند، مانند اجتناب از مکان ها، اشیاء یا مکالمات خاص.
تغییرات منفی در شناخت و خلق: PTSD می تواند منجر به تغییرات منفی در افکار و احساسات شود و باعث شود افراد احساس خشم، ترس یا افسردگی کنند.
علائم بیش از حد برانگیختگی: افراد ممکن است هوشیاری شدید، مشکل در تمرکز و اختلالات خواب و همچنین تحریک پذیری، طغیان های تهاجمی یا به راحتی مبهوت کننده را تجربه کنند.
تشخیص: برای تشخیص PTSD، یک فرد باید این علائم را بیش از یک ماه تجربه کند و علائم باید به طور قابل توجهی بر عملکرد روزانه او تأثیر بگذارد. یک متخصص سلامت روان می تواند PTSD را با استفاده از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) تشخیص دهد.
علل اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
حوادث تروماتیک: PTSD معمولاً پس از تجربه یا مشاهده یک رویداد آسیب زا که شامل مرگ واقعی یا تهدید شده، آسیب جدی یا خشونت جنسی است، ایجاد می شود. به عنوان مثال می توان به بلایای طبیعی، تصادفات، قرار گرفتن در معرض جنگ، سوء استفاده یا تجاوز جنسی اشاره کرد.
آسیب پذیری های از قبل موجود: عوامل خاصی می توانند احتمال ابتلا به PTSD را افزایش دهند، مانند (منبع: سایت زندگی سبز):
سابقه شخصی: افراد با سابقه اختلالات سلامت روان، تجربیات آسیب زا، یا اعضای خانواده مبتلا به PTSD بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند.
عوامل استرس زا: افرادی که چندین رویداد آسیب زا را تجربه می کنند، در معرض استرس مزمن قرار می گیرند یا در اوایل زندگی در معرض حوادث آسیب زا قرار می گیرند، ممکن است بیشتر به PTSD مبتلا شوند.
سن: PTSD ممکن است در هر سنی ایجاد شود، اما کودکان، نوجوانان و بزرگسالان ممکن است بیشتر در برابر این بیماری آسیب پذیر باشند.
عوامل خطر اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
عوامل استرس زا: همانطور که قبلا ذکر شد، افرادی که سابقه تجربیات آسیب زا یا قرار گرفتن در معرض استرس مزمن دارند، بیشتر در معرض ابتلا به PTSD هستند.
جنسیت: زنان بیشتر از مردان به PTSD مبتلا می شوند، به ویژه پس از تجاوز جنسی.
آسیب‌پذیری‌های فردی: عوامل فردی مانند ژنتیک، ویژگی‌های شخصیتی و سبک‌های مقابله‌ای می‌توانند در ایجاد PTSD نقش داشته باشند.
حمایت اجتماعی: افرادی که سیستم حمایتی قوی ندارند ممکن است در برابر ابتلا به PTSD آسیب پذیرتر باشند، زیرا منابع لازم برای مقابله با رویداد آسیب زا را ندارند.
درمان اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
روان درمانی: درمان شناختی-رفتاری (CBT)، مواجهه درمانی، و حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR) درمان های رایج برای PTSD هستند. CBT به افراد کمک می کند تا افکار و رفتارهای منفی را شناسایی و به چالش بکشند، در حالی که مواجهه درمانی به تدریج فرد را در معرض حافظه آسیب زا در یک محیط امن قرار می دهد. EMDR بر پردازش خاطرات آسیب زا با استفاده از تحریک دو طرفه (مانند حرکات چشم) تمرکز می کند.
داروها: داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب و سایر داروها می توانند به مدیریت علائم PTSD کمک کنند.
درمان‌های مکمل: تکنیک‌های کاهش استرس مانند یوگا، مدیتیشن و تمرکز حواس می‌تواند به افراد کمک کند تا با علائم PTSD کنار بیایند.
اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و اختلال استرس پس از سانحه پیچیده (CPTSD):
در حالی که PTSD و CPTSD شباهت های زیادی دارند، تفاوت های متمایز با هم دارند. CPTSD شکل پیچیده‌تر و شدیدتر PTSD است که اغلب در اثر مواجهه طولانی یا مکرر با تروما در یک زمینه بین فردی یا رابطه ایجاد می‌شود. CPTSD ممکن است شامل موارد زیر باشد:
علائم اضافی: افراد مبتلا به CPTSD ممکن است علائمی فراتر از آنچه در PTSD وجود دارد، مانند احساس آسیب دیده از خود، روابط مخدوش، و مشکل در تنظیم احساسات را تجربه کنند.
تأثیر رشد: CPTSD می تواند پیامدهای رشدی قابل توجهی داشته باشد و بر توانایی فرد برای ایجاد روابط سالم، اعتماد به دیگران و عملکرد در زمینه های مختلف زندگی تأثیر بگذارد.
علت پیچیده: CPTSD اغلب از دوره های طولانی سوء استفاده، غفلت یا دستکاری ناشی می شود، که می تواند منجر به مشکل در جداسازی رویداد آسیب زا از سوء استفاده کننده شود.
درمان CPTSD شامل پرداختن به تروما و مسائل رشد بعدی است. این ممکن است شامل روان درمانی، مانند درمان شناختی-رفتاری متمرکز بر تروما باشد، که می تواند به افراد کمک کند افکار و رفتارهای منفی را شناسایی و به چالش بکشند، همچنین به تنظیم عاطفی، مسائل مربوط به رابطه و عزت نفس رسیدگی کنند. داروها، درمان‌های مکمل و گروه‌های حمایتی نیز می‌توانند در درمان CPTSD مفید باشند.
به طور خلاصه، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و اختلال استرس پس از سانحه پیچیده (CPTSD) دو اختلال روانشناختی متمایز هستند که مشترکات مشترک دارند، اما علل، علائم و درمان های منحصر به فردی دارند. درک این تفاوت ها برای ارائه مراقبت و حمایت مناسب از افرادی که این شرایط را تجربه می کنند ضروری است.
نظرات شما عزیزان: