اختلالات آدرنال به گروهی از شرایط اطلاق می شود که بر غدد فوق کلیوی که غدد کوچکی هستند که در بالای هر کلیه قرار دارند، تأثیر می گذارد. این غدد نقش مهمی در تولید هورمون های ضروری برای تنظیم عملکردهای مختلف بدن و حفظ سلامت کلی ایفا می کنند. انواع مختلفی از اختلالات آدرنال وجود دارد که ناشی از تولید کم یا بیش از حد این هورمون ها است.
غده آدرنال اولیه به عنوان قشر فوق کلیوی شناخته می شود، در حالی که غدد آدرنال ثانویه (یا کوچکتر) مدولای آدرنال نامیده می شوند. قشر آدرنال در درجه اول کورتیزول و آلدوسترون تولید می کند که هر دو عملکرد مهمی در تنظیم متابولیسم، فشار خون و پاسخ های ایمنی دارند. کورتیزول همچنین در حفظ سطح گلوکز در زمان استرس یا آسیب های جسمی نقش دارد. از سوی دیگر، مدولای آدرنال هورمون هایی مانند اپی نفرین (آدرنالین) و نوراپی نفرین را تولید می کنند که مسئول افزایش ضربان قلب، انقباض عروق خونی و هوشیاری در پاسخ به یک تهدید یا عامل استرس زا هستند.
عملکرد غدد آدرنال: غدد فوق کلیوی چندین عملکرد حیاتی دارند که به حفظ هموستاز (تعادل داخلی) در بدن کمک می کند. اینها شامل سنتز کورتیزول و آلدوسترون در قشر اولیه آدرنال، و همچنین تولید اپی نفرین و نوراپی نفرین توسط بصل الکلیه آدرنال است:
تولید و تنظیم کورتیزول: کورتیزول یک هورمون گلوکوکورتیکوئید مهم است که به تنظیم سطح قند خون، متابولیسم، پاسخ های ایمنی و تحمل استرس کمک می کند. در مواقع استرس جسمی یا روحی، کورتیزول آزاد شده از قشر آدرنال باعث لیپولیز (تجزیه) اسیدهای چرب ذخیره شده به اسیدهای چرب آزاد و گلیسرول می شود که سپس طی فرآیندی به نام گلوکونئوژنز به گلوکز تبدیل می شوند. این به حفظ سطح قند خون در شرایط استرس زا کمک می کند.
تولید و تنظیم آلدوسترون: آلدوسترون هورمون مهم دیگری است که توسط قشر آدرنال تولید می شود. نقش اساسی در تنظیم فشار خون، تعادل الکترولیت ها و احتباس سدیم در سلول ها دارد. هنگامی که سطح آلدوسترون افزایش می یابد، باعث می شود کلیه ها نمک (سدیم) و آب بیشتری را در خود نگه دارند که منجر به افزایش حجم مایع خارج سلولی و در نهایت افزایش فشار خون می شود. برعکس، زمانی که آلدوسترون کاهش یابد یا ناکافی باشد، فشار خون می تواند در نتیجه کاهش احتباس سدیم توسط کلیه ها کاهش یابد.
تولید اپی نفرین و نوراپی نفرین: اپی نفرین (آدرنالین) و نوراپی نفرین هورمون های استرسی هستند که از بصل الکلیه آدرنال ترشح می شوند. آنها واکنش های فیزیولوژیکی مختلفی را به تهدیدات درک شده تحریک می کنند، مانند افزایش ضربان قلب، انقباض عروق خونی، افزایش هوشیاری، تمرکز توجه، و بسیج گلوکز برای تولید انرژی در عضلات اسکلتی در موقعیت های "جنگ یا پرواز" (منبع: سایت زندگی سبز).
درمان‌های پزشکی مرسوم برای اختلالات آدرنال: درمان‌های پزشکی مرسوم برای اختلالات آدرنال تا حد زیادی به شرایط خاصی بستگی دارد که فرد تجربه می‌کند. در اینجا به شرح مختصری از برخی از روش های درمانی رایج می پردازیم:
1. بیماری آدیسون - گزینه های درمانی: بیماری آدیسون یا نارسایی اولیه آدرنال، یک اختلال مزمن است که در نتیجه تولید ناکافی کورتیزول و آلدوسترون توسط قشر آدرنال ایجاد می شود. درمان اصلی شامل جایگزینی این هورمون ها با گلوکوکورتیکوئیدها (هیدروکورتیزون) و مینرال کورتیکوئیدها (فلودروکورتیزون) است. این داروها به طور روزانه، معمولاً صبح‌ها پس از بیدار شدن از خواب، تجویز می‌شوند تا به حفظ سطح مطلوب هورمونی در طول روز کمک کنند. علاوه بر این، افراد مبتلا به بیماری آدیسون ممکن است نیاز به نظارت منظم بر سطح الکترولیت و فشار خون و درمان فوری برای هر گونه عوارض احتمالی مانند عفونت یا افت فشار خون ناشی از استرس (فشار خون پایین) داشته باشند.
2. سندرم کوشینگ - گزینه های درمانی: سندرم کوشینگ که هیپرکورتیزولیسم نیز نامیده می شود، وضعیتی است که با افزایش سطح کورتیزول به دلیل تولید بیش از حد از غدد فوق کلیوی یا سایر منابع مانند تومورهای هیپوفیز مشخص می شود. درمان اولیه برای سندرم کوشینگ شامل برداشتن غده آدرنال آسیب‌دیده (معمولاً غده‌ای که بیش از حد کورتیزول تولید می‌کند) با جراحی یا در موارد نادر، درمان علت زمینه‌ای از طریق دارو یا پرتودرمانی برای کوچک کردن تومور هیپوفیز است. در برخی موارد که هر دو غده آدرنال بیش از حد کورتیزول تولید می کنند، آدرنالکتومی دو طرفه (حذف هر دو غده فوق کلیوی با جراحی) نیز ممکن است یک گزینه باشد.
3. درمان های اضافی برای اختلالات آدرنال: بسته به نوع و شدت بیماری هر فرد، سایر درمان ها یا اقدامات حمایتی ممکن است شامل نظارت بر سطح قند خون در افراد مبتلا به کمبود کورتیزول (بیماری آدیسون)، مدیریت فشار خون پایین مرتبط با نارسایی آدرنال از طریق مایعات باشد. داروهای جایگزین یا وازوپرسور مانند دوپامین، و پیشگیری/درمان هر گونه عوارض مرتبط مانند پوکی استخوان یا شکنندگی پوست در افراد مبتلا به سندرم کوشینگ.
در نتیجه، اختلالات آدرنال یک طیف وسیع را شامل می شود
نظرات شما عزیزان: